Hinsegin dagar í Reykjavík - aug. 2011, Síða 42

42
Ég var dauðhræddur við glæsilegu strákana
en það átti eftir að hverfa. okkur Ármanni
varð seinna vel til vina svo lengi sem hann
lifði.
Skæruliðahernaður Bubba
En þarna var ég kominn inn í hópinn og nú
tóku við skemmtileg ár, svo skemmtileg að
það tók mig fjögur ár að ljúka þjóninum í
staðinn fyrir þessi hefðbundnu þrjú. Án
þeirra hefði ég samt ekki viljað vera. að
eignast vini og kærasta og glíma við lífið í
Reykjavík sem var í rauninni svo undarlega
þversagnafullt á þessum árum. Ég hefði
ekki getað hugsað mér frjálslyndara og
fordómalausara fólk en hópinn sem vann
með mér á Sögu, en við austurvöll stóð
óðal eins og út úr fornöldinni. Þar beið fólk
í biðröð fyrir utan allar helgar og ef homm-
arnir sáust snertast á dansgólfinu var
maður settur í straff næstu vikurnar og fékk
ekki að fara inn. Eitt laugardagskvöldið árið
1980 lenti ég í þessu á eftirminnilegan hátt.
Við vinur minn vorum stöðvaðir í dyrunum
fyrir að hafa verið að „dansa of áberandi“
helgina á undan eins og það var orðað. Ekki
neitt slow dancing milli stráka þar á bæ.
Rétt fyrir aftan okkur var Bubbi morthens
sem þá var orðinn frægur maður og þegar
hann sá hvað var að gerast hrópaði hann
aftur fyrir sig í röðina: „Við förum ekki inn á
stað sem meinar þessum strákum aðgang,
nú förum við öll á Borgina!“ Eins og hendi
væri veifað sneri hann fimmtíu manns við,
og hópurinn streymdi beint yfir götuna. Eitt
orð frá Bubba og hópurinn fylgdi honum.
Tveimur dögum seinna gerði Bubbi
þetta svo að umræðuefni í sjónvarpsþætti
og næsta dag fékk ég skilaboð frá óðali
þar sem ég var boðinn velkominn næst
þegar ég færi út á lífið. Starfsmennirnir á
óðali urðu seinna góðir kunningjar mínir,
en þarna áttaði ég mig á staðreyndum
lífsins. Það var fylgst með hommunum við
hvert skref sem þeir tóku á dansgólfinu og
það gat kostað sitt. Þeir voru ýmsir sem
lentu illa í dyravörðunum þar, jafnvel mis-
þyrmingum.
Ég var samt aldrei einn af þeim sam-
kynhneigðu strákum sem voru sýnilegastir
á þessum árum, ég var aldrei í hringiðunni,
átti fáa en góða hommavini og var mikið
með félögunum á vinnustaðnum. Svo það
var eiginlega fyrir tilviljun að ég rak mig
þarna á veggi. En vissi meira um lífið fyrir
vikið. Rétt upp úr tvítugu sagði ég foreldrum
mínum frá því að ég væri hommi, eitthvað
hafði líklega kvisast norður, því pabbi tók
þessu af mikilli stillingu, en mamma átti
erfiðara með að skilja þetta. „En þú átt
bara venjuleg föt,“ man ég að hún sagði
og sá eitthvað allt annað fyrir sér en hann
kolbjörn sinn. En hún jafnaði sig á klukku-
tíma, því ég á góða að og hef alltaf verið
í miklu eftirlæti. Þau stóðu ævinlega með
mér þegar á reyndi og ég
þurfti á stuðningi að halda.
Blondína á Spáni
Ég var ekki á neinum flótta frá
Íslandi þegar ég fór til Spánar
tuttugu og þriggja ára og fór
að vinna á Torremolinos. Ég
var í ævintýraleit og eftir á að
hyggja finnst mér maður varla
verða að manni nema þekkja
heiminn. Fyrstu árin flakkaði ég á
milli landa, vann í nokkra mánuði
þarna suður frá og svo í Reykjavík
þess á milli. Það var ekki fyrr en
1993 að íslensk kona opnaði Íslendingabar
á Benidorm og bauð mér vinnu, og þá sett-
ist ég að á Spáni og bjó þar í áratug.
Þarna úti fann ég strax fyrir einhverri
vídd í tilverunni sem ennþá er óhugsandi
á Íslandi. maður var ekki bundinn við einn
stað eða tvo til að hitta aðra samkyn-
hneigða, þetta var heilt samfélag og
hommar úr öllum áttum, þúsundum saman.
Ekki svo að skilja að ég leggi allt upp úr
fjöldanum, en á einhverju tímabili ævinnar
var mér nauðsynlegt að finna til þess að
við hommar erum stór þjóð, ekki bara ein-
staklingar á stangli. Það spillti heldur ekki
fyrir að þarna var ég „norræn blondína“ og
þær fá sína athygli. En ég sé þetta líf ekki
í neinum hillingum, ég hef mínar skoðanir
á hommum og veit ekki hvort ég á að kalla
það fordóma eða raunsætt mat. En þeir sem
leggja lífið og sálina í það að vera hommar
og stunda næturlíf á sólarströnd geta verið
ótrúlega yfirborðskenndir. Þar er ekki neinn
grundvöllur fyrir vináttu, elskulegheitin eru
þarna en þau rista ekkert dýpra.
Að virða vini sína
Þess vegna var það eitt af því besta sem
fyrir mig hefur komið að eignast raunveru-
lega vini á Spáni. Ég gerði það sem skipti
máli, lagði mig fram um að læra spænsku.
maður getur ekki lifað í þjóðfélagi nema
læra tungumálið, annars er maður alltaf
til hliðar við allt og alla. auðvitað er ég
útlendingur á Spáni en ég er þar á þeirra
forsendum, ekki mínum. og þegar maður
sýnir tungumáli Spánverja virðingu og
áhuga, þá standa manni allar leiðir opnar.
Ég man að
ég hafði unnið þrjá
mánuði á Benidorm þegar inn á barinn minn
kom maður sem rak staðinn við hliðina,
talaði ensku og bað mig að hringja á lög-
regluna fyrir sig. Hann hafði búið þarna í
fimmtán ár og gat ekki hringt í spænsku
lögregluna, svo ég, nýliðinn, varð að leysa
málið með nokkurra vikna spænskukunn-
áttu. að loka á tungumálið og halda að
enska sé eina mál heimsins er ekkert annað
en lítilsvirðing við þjóðina sem þarna býr.
Þegar ég hugsa til Spánar finn ég hvað
Með Hildi Zoe
ga
á níunda áratu
gnum
Á Benidorm veturinn 1995–96