Hinsegin dagar í Reykjavík - ágú. 2011, Blaðsíða 58

g e r Ð u r k r i s T n ý
Verksmiðjueigandinn
í Dhaka Í fyrra var ég svo lánsöm að vera boðið á alþjóðlega ljóðahátíð í Bangladesh. Ég flaug utan í upphafi aðventu og lenti í hitamollu á flugvellinum í dhaka. Þar tók assís á móti
mér, maðurinn sem falið hafði verið að ,,sjá
um mig“ meðan á þessari fimm daga hátíð
stóð. Þetta var ákaflega alvarlegur maður um
sextugt með hárið greitt yfir skallann. assís
átti verksmiðju, en á milli þess sem hann
stýrði henni orti hann ljóð.
auðsætt var að ljóðahátíðin hafði ekki
úr djúpum sjóðum að ausa. Sjálf hafði ég
orðið mér úti um styrk fyrir fargjaldinu en
heimamenn hugðust annast uppihald mitt.
Fyrstu nóttinni varði ég í bleiku barnaherbergi
sonardóttur assís. Á heimili fjölskyldunnar
bjuggu fjórar kynslóðir, öldruð móðir assís,
dóttir hans, sonur, tengdadóttir og tvö barna-
börn. og assís réði. Hann talaði skipandi
rómi við heimilisfólkið og þjónustustúlkurnar
fimm sem horfðu stóreygar og þegjandi á
mig þegar mér varð á að heilsa þeim. En
hvað um það, maturinn var dásamlegur og
disneyprinsessurúmið mjúkt.
daginn eftir var haldið í rútu út á land með
hinum skáldunum sem reyndust koma frá
indlandi, myanmar, Pakistan og Bangladesh
sjálfu. ljóðahátíðin fór nefnilega fram á
Cox’s Bazaar, lengstu sandströnd í heimi.
Engin dagskrá hafði verið prentuð og ég
áttaði mig á því að ég var algjörlega upp á
hann assís komin – ekki aðeins varðandi
allar upplýsingar um hátíðina, heldur líka
mat og reyndar sitthvað fleira. Í hvert skipti
sem rútan var stöðvuð leit assís nefnilega
á mig og sagði á sinn hvassa hátt: „Þarftu á
klósettið? Þú þarft á klósettið! Það er þarna,“
og benti. Þegar ég kom aftur hafði hann valið
einhvern rétt handa mér og keypt hann líka:
„gjörðu svo vel. Borðaðu.“
assís vildi ekki að gestir hátíðarinnar
gæfu sig að mér í tíma og ótíma og átti það
til að banda þeim frá mér eins og flugum.
Einhverju sinni varð mér það á að taka undir
kveðju drukkins ungs manns úti á götu og þá
kreisti assís á mér handlegginn af afli og dró
mig í burtu. Ég átti ekki að tala við drukkið
fólk, hvæsti hann. Sjálfur reykti assís og
drakk bjór en tók fram að það gerðist bara
þegar hann væri úti á landi. „Ef ég tæki upp
á því að reykja eða drekka bjór svo fjölskylda
mín sæi, myndi hún missa alla virðingu fyrir
mér,“ sagði hann og hló við. Honum fannst
hann algjör villingur.
ljóðahátíðin var indæl. Fólk las helstu
tíðindi úr eigin sálarkirnum af miklum
móð eins og fara gerir. Síðasta deginum í
Bangladesh vörðum við síðan í rútu því nú
þurftum við að koma okkur aftur til dhaka.
Á leiðinni þangað tókum við assís að fræða
hvort annað um helstu ráðamenni landa
okkar. Ég sagði honum hvað forsetinn okkar
héti og forsætisráðherrann. Síðan tók ég
það fram að eiginkona jóhönnu, hún jónína
leósdóttir, væri líka rithöfundur og skáld –
svona eins og við assís. Þá kom á vin minn.
„Tvær konur! Tvær konur sem búa saman!“
fussaði hann. „Ekki skil ég hvernig þær
bjarga sér!“
„i don’t understand, how they cope!“
Þannig orðaði hann það og eitt andartak sá
ég það sem honum flaug fyrir hugskotssjónir:
Tvær ringlaðar konur hringsólandi fyrir fram-
an baðherbergisdyrnar, svona líka klosslens
yfir því hvort þeim væri mál eða ekki. og
enginn til að segja þeim það.
58