Hinsegin dagar í Reykjavík - aug 2011, Qupperneq 43

mér þykir vænt um fólkið þar, það er svo
opið og jákvætt í viðmóti, öll gatan býður
mig velkominn í hvert sinn sem ég kem
í heimsókn. Sennilega hef ég notið þess
að hafa fyrst kynnst Spánverjum um það
bil sem einræðinu var að ljúka. Þeir muna
nefnilega ennþá fortíðina, þá daga þegar
lögreglan stöðvaði sýnilega homma á götu
og rændi þá, vitandi vits að þeir gátu ekki
ekki kært þjófnaðinn. Fólkið á Spáni legg-
ur sig ótrúlega mikið fram um að vera
lýðræðislegt og hommarnir njóta
góðs af því. Hér heima er stund-
um talað um mikinn sýnileika
samkynhneigðra á Íslandi. mér
finnst hann satt að segja fara fyrir
lítið þegar ég horfi til Spánverja.
Við gætum lært margt af þeim.
Staðreyndir lífsins
á bárujárni
nú má segja að ég sé kominn í hring,
aftur fluttur heim í sveitina mína
þar sem ég bý með móður minni á
arnarvatni og sinni mínum störfum.
Spánn er ekkert horfinn úr lífi mínu,
ég heimsæki félaga mína og hluta úr
árinu kemur adolfo, góður vinur minn, til
okkar í sveitina og vinnur þar mánuð og
mánuð. Við áttum í ástarævintýri saman
fyrir löngu, nú erum við vinir og látum okkur
varða hvor um annan. Fyrstu árin hans hér
vildu margir hafa okkur fyrir par og það tók
mig þrjú ár að kveða það niður. Það er hluti
af fáfræðinni og fordómunum sem enn lifa
á Íslandi hvað fólk á erfitt með að skilja
að tveir hommar geti verið vinir gegnum
þykkt og þunnt þótt þeir séu ekki elskendur.
adolfo kann að meta sveitina og kannski
sækist hann eftir því sama í mývatnssveit
og ég, kyrrðinni og nálægðinni við nátt-
úruna. Þarna eru rætur mínar.
Ég er frekar hlédrægur að eðlisfari og
ég tók aldrei beinan þátt í þessu skipu-
lagða starfi sem ýmsir unnu til að breyta
lífi samkynhneigðra. En ég gerði það sem
mér finnst mikilvægast, að vera sýnilegur
hommi hvar sem er, fara ekki í felur
eða afneita sjálfum
mér fyrir öðrum
eftir að hafa tekið fyrsta skrefið. En þegar
ég hugsa málið þá átti ég dálítinn þátt í
merkilegum áfanga í sögu okkar og er stolt-
ur af því – að fyrsti gay bar á Íslandi varð
að veruleika. Ég var að vinna á laugavegi
22, neðri hæðinni, og árið var 1989. Á
loftinu var Ölkeldan og báðir staðir talsvert
sóttir af hommum og lesbíum í bland við
alla hina sem „áttu svæðið“. Þá gerðist það
að þær Hjördís og Hildur sem ráku neðri
hæðina áttu þess kost að taka yfir rekstur
Ölkeldunnar á loftinu og veltu því fyrir sér
hvaða rekstur væri best að hafa þar. „Við
opnum bara gay bar,“ sagði ég, nýkominn úr
fjörinu á Torremolinos, „það er enginn staður
á okkar forsendum í Reykjavík.“ Stelpurnar
tóku mig á orðinu og síðan var ákveðið
að biðja inga Rafn Hauksson um að stýra
rekstrinum sem hann gerði með glæsibrag.
Stuttu seinna var svo sett upp bleikt neon-
ljósaskilti, gay BaR, yfir inngöngudyrunum
á klapparstíg, þar sem gengið er upp
á aðra hæð, og þetta bleika skilti
markaði enn ein tímamótin í sögu
samkynhneigðra. Út úr skápnum og
upp á bárujárnið með staðreyndir
lífsins! Síðan hefur laugavegur 22
– með minni háttar hvíldum – verið
miðstöð í lífi homma og lesbía hér
á landi.
SPAnISh LESSonS
Kolbjörn Arnljótsson, also
known as Colby, was raised
on a farm near Mývatn in
Northern Iceland. He arrived
in Reykjavík in 1979 and came
out, then later moved to Spain which
became a second home to him. Having
experienced the lively nightlife in Torre-
molinos, he wanted to see something
similar in Reykjavík and was instrumen-
tal in turning Laugavegur 22 into a haven
for gay entertainment back in 1989. He
has now moved back to Iceland where
he is able to stay closer to his mother.
Here he discusses his experience of
having lived in two different cultures,
and the differences between gay cult-
ure in Spain and Iceland.
Úti á lífinu um
1980
43