Vinnan - 01.05.1946, Qupperneq 21

komið ofsarok og fylgdu því feiknarlegar hellidembur.
Þótti þá auðsætt, að enginn hestur yrði okkur sendur í
slíku veðri. Fórum við þá að telja um fyrir stúlkunni
og reyna að fá hana ofan af brottfararáætlun sinni, en
verða okkur heldur samferða næsta mánudag. En við
þetta var ekki komandi. Sagðist hún verða að komast
með einhverjum ráðum, hvað sem það kostaði, — hún
hefði lofað að koma á þessum ákveðna degi, og það
ætlaði hún sér að efna, — sagðist heldur fara gangandi
þá um. kvöldið niður að Hítardal, ef enginn hestur
kæmi, en verða af ferðinni.
Að lokum varð það að ráði, að hún færi eldsnemma
næsta morgun gangandi niður að Hítardal og reyndi að
fá þar hest og fylgdarmann niður á veg.
Kvöldvakan varð með daufara móti í þetta sinn. Við
vorum eins og annars hugar vegna yfirvofandi skiln-
aðarstundar. Samt var haldin svolítil skilnaðarveizlp
með kaffi og pönnukökum. Um klukkan 12 skriðum við
í svefnpokana. Náttúrlega höfðum við verið svo forsjál
að hafa vekjaraklukku með í förina, — stilltum hana nú
á 4. Veðrið hamaðist úti með látlausum ofsa og trölls-
legum gný, eins og segir í vísunni:
Úti vœla váleg ský,
völlinn hœlar stappa,
illa bæli blæs nú í,
Björns Hítdœlakappa,
Á tilsettum tíma glumdi klukkukvikindið. Eg seildist
til hennar og þaggaði niður í henni. Síðan afpokaðist
ég, klæddist og opnaði skáladyrnar. Oveðrinu var slot-
að og komið sæmilegasta ferðaveður, þó var þykkt loft
eins og fyrri daginn, en úrkomulítið. Nú var Friðrikka
einnig komin á kreik og farin að huga að olíuvélinni
og undirbúa kaffihitun. Rétt seinna reis Geir upp og
klæddist, síðan Jón. Fleiri gáfu sig ekki fram í fylgd-
arliðið. Hituðum við nú kaffið, smurðum brauð og sett-
umst til borðs. Klukkan fimm var haldið af stað.
Það var tæpast orðið fullbjart. Við gengum fremur
greitt og miðaði vel áfram. Bar ekkert til tíðinda á leið
okkar fyrr en við vorum komin langleiðina niður að
hænum Hítardal. Þá verður allt í einu á vegi okkar
fljót furðumikið, á þeim stað, þar sem við áttum ekki
von á neinu vatnsfalli, samkvæmt fyrri reynslu. En
þarna streymdi það nú áfram fyrir fótum okkar með
talsverðum straumþunga. Hvernig stóð á þessu? Var
hyskið í skálunum að gera okkur sjónhverfingar og
villu með fjölkynngi og fordæðuskap? Því væri svo
sem vel trúandi til þess, en ætli það liggi ekki heldur
lágt í bælum sínum núna?
Við þóttumst þó von bráðar finna á þessu eðlilega
skýringu. Við minntumst þess, að þegar við fórum hér
um í fyrra sinn, þá var þarna ofurlítil lækjarspræna,
— svo lítil, að auðvelt var að stíga yfir hana. Síðan, og
marga daga áður, hafði rignt nær látlaust, og hafði
þessi mikla úrkoma gert árvöxtinn.
Ekki vorum við strax ráðin í hvað til bragðs skyldi
taka. Geir stakk upp á því, að við færum eitthvað niður
með fljótinu og leituðum að betra vaði. Jón taldi hins
vegar, að bezt væri að fara yfir ána þar sem við værum
komin, sagði að sín reynsla væri sú, að vatnsföll stækk-
uðu venjulega, því neðar sem drægi á leið þeirra til
sjávar. Auk þess væri það ekki sæmandi mönnum, sem
legið hefðu úti á fjöllum og lesið fornar hetjusögur, að
hræðast ársprænu þessa. Við hin studdum Jón af alhug
í þessari drengilegu afstöðu og varð Geir þá að láta í
minni pokann. Því næst var farið úr sokkunum, stúlk-
unni lyft upp á herðar bakarans og vaðið yfir ána. Gekk
það slysalaust. Vatnið var rösklega í hné.
Klukkan sjö gengum við í hlað í Hítardal. Fólk var
þegar á fótum. Finnbogi tók erindi okkar hið bezta og
fór einn sona hans strax að sækja hesta. Á meðan var
okkur boðið í bæinn og setti húsfreyja fyrir okkur það
bezta, sem við gátum kosið eftir gönguna: skyr og
mjólk. Gerðum við skyrinu góð skil. Eftir nokkra stu.nd
stóðu hestarnir tilbúnir á hlaðinu. Kvaddi Friðrikka
okkur þá í skyndi og gekk út. Voru þá sumir enn að
háma í sig skyrið sem ákaflegast. Rétt á eftir sjáum við
hvar þau ríða úr hlaði, Friðrikka og bóndasonur. Held-
ur þótti mér skrítinn svipur og augnaráð ferðafélaga
minna, þegar þeir horfðu á eftir þeim þeysandi niður
veginn.
Nú var okkur boðið að skoða hið sögufræga um-
hverfi og höfðum við unga stúlku. Kristínu Finnboga-
dóttur, sem leiðsögumann. Þarna er marga merkilega
hluti að sjá. I túninu eru nokkrir fornir minnisvarðar
merkra manna, einnig geysimikil forn steinhella með
áhöggnu latnesku lesmáli. Þar er einnig kvenhöfuð
Hítarvatn
VINNAN
85