Vinnan - 01.05.1946, Qupperneq 50

ÞORSTEINN HALLDORSSON:
íSABROT
Og snævarins kalda stakki fleygðu nú fjöllin
svo fjúkandi löðurmökkurinn nam við ský.
Og regnvotar hlíðar skulfu við fossaföllin
og flaumurinn sprengdi ísinn með þungum gný.
Er vorboðinn fyrsti flaug yfir Skógardalinn
hvert fótmál léttist, þótt braut væri grýtt og hál.
Og jörðin roðnaði' í vorguðsins faðmi falin
af fögnuði þeim, er lýst getur ekkert mál.
Einn morgun, einn morgun á vori var allt orðið annað,
því upprisukraftarnir herjuðu á gaddfreðinn svörð.
Af þungbúnum skýjum þótt háloftið enn væri hrannað
var hljóminum breytt frá því mjallrokið söng yfir jörð.
Vér kenndum ei þungans frá þjakandi skammdegisnóttum
né Þorrans og Góunnar nístandi bálviðra slag.
Einn einasta vormorgun getur þá skipazt svo skjótt um,
er skaparinn undirbýr sumarsins komandi dag.
Og vetrarins merki var sorfið úr sérhverjum slakka
og sólin fræjunum lífið nýja gaf.
Hin ólgandi fallvötn flæddu' yfir sína bakka
og færðu jakana langt út á reginhaf. —
I fjarska heyrðist fuglanna söngur óma,
um fagurblátt hvolfið sigldu hin Ijósu ský.
Og þegar burtu svipt var svellanna dróma
úr sinunni spratt hinn ungi gróður á ný.
Úr skýjanna flóðgátt fossaði regn yfir jörðu
svo fjötrar kuldans sópuðust burt úr mold
og flótti var brostinn í liði hríðanna hörðu,
en hressandi leysing gagntók vaknandi fold.
Er vaxandi fljótin veltu' af sér hörðum klaka,
með voldugum niði þaut og glumdi sem stál:
Vorið er komið, vorið, sem völdin skal taka!
Það vakti geislandi fögnuð í hverri sál.
— Ekki er allt undir hugrekkinu komið, skaltu vita.
Scarpone er velkomið aS álíta, að ég sé hræddur, en
svo er nú ekki samt. Ef um þaS væri aS ræSa aS leggja
lífiS í sölurnar til aS græSa meira en aSrir, þá skyldi
ég vera meS. Ég hef þrek til aS afreka meira en nokkur
annar, skilurSu þaS? A morgun fáum viS vinnu, og
þegar viS byrjum, skalt þú verSa hissa, og hinir verka-
mennirnir skulu verSa undrandi, og verkfræSingana
skal reka í rogastanz.
■— En hvernig skyldi hafa gengiS aS jarSa Teofilo?
sagSi ég, til þess aS láta hann ekki hvarfla of langt frá
efninu. En hann gaf dauSann og djöfulinn í þaS.
— ÞaS er ekki allt undir hugrekkinu komiS, segi ég,
æpti hann fokreiSur. —- Og ekki ofbeldi heldur. Hefur
umboSsmaSurinn kannske beitt okkur ofbeldi? Fjarri
því. UmboSsmaSurinn hefur hvorki beitt hugrekki né
ofbeldi, heldur brögSum og lævísi. Hann hefur haft af
okkur lækinn meS brögSum. Og hann tók hann ekki
einu sinni, heldur lét hann Fontamarabúa gefa sér hann
. . . Fyrst skrifuSu þeir undir umsóknina til stjórnar-
innar, svo bitu þeir á agniS viSvíkjandi þrem fjórSu
hlutunum, og loks samþykktu þeir ákvæSiS um hina tíu
lustri . . . HvaS átti umboSsmaSurinn aS gera? Hann
Svo fossi leysing, að fræin dafni hin ungu,
því flóðin sjatna, og aftur mun landið þurrt.
Þótt kostl það átök að kasta viðjunum þungu
skal krafan um eilífð hin sama: Hlekkina burt!
Því kraftur lífsins mun sigra um aldir alda
og eyða hretunum, breiða' yfir dauðans val,
unz sumardagur er setztur til æðstu valda.
Sjá! Það er nýi tíminn, sem koma skal!
-tc-K-K-tt-ft-K-K-K-K-k-K-K-K-K-k-K-K-tc-k-K
fór aS öllu samkvæmt lögunum — aS svo miklu leyti
sem persónuleg hagsmunamál hans leyfSu . . ,
Þannig var nú komiS um Berardo. Svo fullkomlega
hafSi hann skipt um skoSun.
— En jarSirnar verSa áreiSanlega ódýrari, miklu
ódýrari, bætti hann viS og birti þannig leyndustu hugs-
anir sínar. — Þegar búiS er aS taka lækinn hljóta þær
aS verSa ódýrari, og auk þess verSur aS rækta þar eitt-
hvaS annaS en áSur . . .
Berardo var þegar búinn aS ákveSa, hvaSa blett hann
ætti aS kaupa, þegar hann kæmi heim aftur. Hann von-
aSist eftir því aS geta hagnazt á ógæfu annarra og eign-
azt jarSarblett.
AS morgni fimmta dags fórum viS í vinnumiSlunar-
skrifstofuna, til aS fá vinnu.
— Ur hvaSa héraSi eruS þiS? var spurt.
— Úr Aquila-héraSinu, sögSum viS.
— Þá verSiS þiS aS snúa ykkur til skrifstofunnar
fyrir Aquila.
— Hvar er skrifstofan fyrir Aquila?
SkrifstofumaSurinn fór aS hlæja. Hann endurtók
spurningu okkar í áheyrn skrifstofufólksins og allir
hlógu.
114
VINNAN