Vinnan - 01.06.1946, Page 10

þess skipafjölda, er flytur afurðir verksmiðjunnar á
brott. Þurfa þar að koma öflugri bryggjur en nú eru,
og öruggar festar hér og þar um höfnina. Dýpkun
hafnarinnar er mjög auðveld — botninn laus og gljúp-
ur — og engin takmörk fyrir því, hversu mikið hægt er
að moka upp.
Höfnin er skeifulöguð, og liggur mynni hennar mjög
nálægt suðri. í skeifu þessa hefur, fyrir jagandi iðni
tímans, rofnað smávegis skarð, sem kallað er Litla-
Sund, og veldur smávegis sogi og ókyrrleika í höfn-
inni, þegar verst viðrar úti fyrir. Þetta skarð þyrfti að
fylla upp. Orfá skot með sprengiefni þeim megin sunds-
ins, sem hærra er, ættu að nægja. Furða menn sig á,
að þetta skuli ekki hafa verið gert, svo auðvelt og ódýrt
sem það er, að manni virðist. Ef svo yrði byggður smá
garðbútur í áttina að farvegi hafnarinnar, væri þarna
búið að mynda — með litlum tilkostnaði — höfn, er
fyllilega sambærileg væri við okkar allra beztu hafnir.
Sú skoðun virðist nú vera ríkjandi meðal ráðandi
manna þjóðarinnar, að þeim bátafjölda, er við erum að
eignast, verði að skapa aðstöðu hér og þar við strönd-
ina, þar sem líklegast þykir, að þeir gætu á hverjum
tíma gefið mestan arð. Allir þessir bátar verða það
stórir, að þeir geta ekki undir nokkrum kringumstæð-
um verið bundnir við neina sérstaka höfn eða svæði,
heldur verða þeir að flytjast til eftir því, hvar afla-
vonin er mest á hverjum tíma.
Er það þá nokkur furða þó manni detti Raufarhöfn
í hug, sem sjálfsagður og ómissandi hlekkur í þeirri
nýsköpunarkeðju, sem nú er verið að móta. Enginn
efast um fiskmergðina, sem vissa árstíma dvelur á mið-
unum við Langanes og Sléttu, og hvergi þurfum við að
leggja minni peninga í að skapa ágæta aðstöðu í landi
þeim til handa er færa björgin í grunn þann er sjálf-
stæði okkar og örugg afkoma verður að byggjast á í
framtíðinni.
Við höfum geymt okkur Raufarhöfn en ekki gleymt
Síldarlöndun
Raufarhöfn séð frá Höfðanum
henni eða því, hvers virði hún hefur verið öllu athafna-
lííi okkar frá fyrstu tíð. Með auknum framkvæmdum á
Raufarhöfn mun þjóðin leggja styrkan stein í hagsæld-
arhöll hins unga íslenzka ríkis.
S AMNINGUR
um kaup og kjör matreiðslustúlkna
í vega- og brúagerð ríkissjóðs
1. gr. — Lágmarkskaup skal vera kr. 350.00 um mán-
uðinn, miðað við matreiðslu fyrir allt að 10 manna
flokk, framreiðslu, uppþvott og ræstingu borðsals. —
Gengið er út frá að þetta starf jafngildi 8 stunda vinnu-
degi eða 48 stunda vinnuviku.
2. gr. — Matreiðslustúlku skulu tryggðir jafnmargir
frídagar og verkamönnum á sama stað, með því fyrir-
komulagi, sem um semst milli verkstjóra og matreiðslu-
stúlku. Kemur þá virkur dagur í stað helgidags, ef
nauðsyn krefur.
3. gr. — Verði fleiri menn í mötuneyti, en um getur
í 1. gr., getur matreiðslustúlka fengið stúlku sér til að-
stoðar eða hlutfallslega kauphækkun, sem svarar fjölg-
un manna í mötuneytinu fram yfir 10 menn, enda
greiðist þá ekki yfirvinna. Fallist verkstjóri á hvoruga
þessa leið, ber matreiðslustúlku réttur til yfirvinnu-
greiðslu samkvæmt taxta og reiknast þá vinnudagur
hennar á fastakaupinu frá kl. 8 f. h. til 5 síðdegis. Sé
unnið á umsömdum frídögum, skal sú vinna greidd með
helgidagataxta, þ. e. kr. 1,75 um klst. með 100% álagi.
4. gr. — Matreiðslustúlkur þurfa eigi að annast
vatnssókn, aðdrætti nauðsynja, né flutning að eða frá
vinnustað sínum, enda sé skyldustarf þeirra takmarkað
við matreiðslu og hreinlætisstörf á vinnustað.
132
VINNAN