Heimilispósturinn - 15.06.1950, Blaðsíða 22

BORDEN CHASE :
I djúpinu
DJIJPT undir fljótsbotninum
nagaði járnskrímslið sand-
inn og leðjuna. Það andaði frá
sér samanþjöppuðu lofti, sem
barzt í stórum loftbólum gegn-
um vatnsflauminn og upp á
yfirborðið, þar sem þær sprungu
með freyðandi löðri. Skrímslið
muldi grjót og möl með stál-
hvolfi sínum, gleypti það í sig
og mjakaðist áfram eins og
risastór fornaldarófreskja. En
þetta skrímsli var þakið þykk-
um járnplötum. Það var verið
að grafa jarðgöng undir fljót-
ið.
Það voru kynlegir menn, sem
unnu þarna niðri í undirdjúp-
unum. Yfir höfði þeirra rann
fljótið til sjávar. Tígulegar brýr
lágu yfir það og tengdu saman
hluta hinnar miklu borgar.
En níutíu fetum fyrir neðan
blikandi yfirborð fljótsins var
annar heimur, heimur þeirra,
sem grófu jarðgöngin. Þar var
eilífur stormur. Stormur skap-*
aður af mönnum, þrýstiloft, sem
dælt var inn í göngin. Þrýsti-
loftið var hættulegt, það
lemstraði oft verkamennina og
olli þeim ólýsanlegum þjáning-
um, eyðilagði lungu þeirra eða
varð þeim blátt áfram að bana.
Það var hættulegt — en það
varnaði fljótinu að fossa inn í
göngin.
I veitingasal félagsins rétt
'hjá lyftuopinu, sátu verka-
mennirnir við drykkju og spil.
Það sást varla handaskil fyrir
tóbaksreik, viskíflaska stóð á
hverju borði og menn spiluðu
hátt. Kæmi upp ágreiningur,
voru menn áður en varði komn-
ir í hár saman. Það lá einhver
spenningur í loftinu.
Jarðgöngin voru djúp og
fjörutíu punda loftþrýstingur
varnaði fljótinu að brjótast
inn í þau. Vinnutíminn var
stuttur — klukkutíma vaktir
með hálftíma hvíld á milli. En í
augum verkamannanna var
hvíldin í því fólgin, að njóta
lífsins í fullum mæli allan hvíld-
artímann. Talið snerist um
jarðgöng — göng, sem höfðu
verið grafin og fljót, sem höfðu
verið sigruð. Menn hrópuðu,
hlógu og gortuðu. Ekkert spila-
víti í Klondike gullæðisins þðldi
samanburð við þetta. Það vant-
aði ekkert nema kvenfólkið —
jarðgöng eru aðeins fyrir karl-
menn.
I einu horni salsins sátu tveir
menn andspænis hvor öðrum
við óheflað tréborð. Joe Red-
man, sem hafði unnið í mörg-
um jarðgöngum, beit um píp-
una og horfði á son sinn.
„Svo þú ert kominn aftur,
drengur minn?“ rumdi hann.
„Stóðst þú ekki mátið, þegar
þeir hækkuðu loftþrýstinginn
um nokkur pund. Hversvegna?“
,,Ég veit ekki.“ Steve brosti
og ýtti tómum kaffibollanum til
á borðinu. Augu hans voru
20
HEIMILISPÓSTURINN
? $ 9