Heimilispósturinn - 15.06.1950, Blaðsíða 28

höggs. Hann var frávita af
bræði. En svo lét hann skófluna
síga.
Sonur hans virti hann fyrir
sér. Glottið hvarf af vörum
hans.
„Það er dálaglegt skap, sem
þú hefur,“ sagði hann. „Ég
hef verið að velta því fyrir mér,
hversvegna þið mamma skilduð
Nú veit eg það.“
Hann stakk skóflunni ofsa-
lega í sandstálið. Ofurlítið af
sandi hrundi niður á verkpall-
inn. Rennslið óx og varð örara.
Þá sá Steve að sér hafði skjátl-
ast. Hann teygði sig eftir planka
og þrýsti honum að gatinu.
„Pabbi!“ kallaði hann. „Það
hrynur!“
Hluti af stálinu hrundi niður
eins og fönn í leysingu. Hvinur
þrýstiloftsins varð að æðis-
gengnu öskri.
Þegar sandurinn var hruninn,
kom jarðvegurinn að baki hans
í Ijós. Það voru litlir, kringl-
óttir steinar — ísaldarmöl. Og
mölin tók að hrynja niður við
fætur Steves. Göngin fylltust af
þoku. Það var vegna þess, að
loftþrýstingurinn lækkaði svo
skyndilega.
„Hvað hefur þú gert?“ æpti
Joe. „Ég var búinn að segja þér
— guð minn góður — ég var
búinn að segja þér — vatnið
brýst inn — flóð —“
Flóð! Það er hin sífellda ógn-
un, sem vofir yfir þeim, sem
vinna í jarðgöngum. Þegar
loftið brýzt upp gegnum hrun-
ið stálið og upp á yfirborð
fljótsins, og vatnsflaumurinn
fossar niður í göngin — það er
kallað flóð.
Webber tók að hrópa: „Flóð!
Flóð!“ Og verkamennirnir niðri
á gólfinu endurtóku ópið, köst-
uðu frá sér skóflunum og þustu
í áttina til lyftunnar. Þeir, sem
unnu við járnplöturnar, köstuðu
líka frá sér skrúflyklunum og
tóku á rás. „Flóð! Flóð!“ Hróp-
ið bergmálaði um göngin, ljós-
in dofnuðu í þokunni og hvin-
urinn í loftinu færðist í aukana.
Verkamennirnir urðu skelfingu
lostnir.
Fremst í göngunum, fyrir
framan skjöldinn, stóðu þeir
sem brotið höfðu stálið. Þetta
var þeirra sök og þeir báru á-
byrgðina. örlög allra í göngun-
um hvíldu á herðum þeirra. Ef
þeir gætu stöðvað loftstraum-
inn, þó það væri ekki nema and-
artak, gat það bjargað manns-
lífum. Hinir gátu reynt að kom-
ast til lyftunnar. Þeir urðu að
berjast við flóðið til hinnsta
manns.
Joe stökk inn í hólfið til son-
ar síns. Hann þreif f jöl út hönd-
um Webbers og brá henni yfir
holuna. Fjölin brotnaði í spón
og brotin soguðust inn í opið,
sem sífellt var að stækka. Steve.
kastaði skóflunni, sinni, haka,
fjölum, heypokum og öllu, sem
hönd á festi, inn í glufuna.
Sandur og möl hrundi stöð-
ugt inn í göngin. Síðan fór leðja
að renna út um opið. Mennirnir
unnu eins og þeir væru trylltir.
Loftstraumurinn þaut öskrandi
framhjá þeim.
„Farðu út, drengur minn —
farðu út — við getum ekki
stöðvað það.“ Faðirinn talaði
slitrótt. „Hlauptu — hlauptu
__U
Webber leit með örvæntingar-
fullu augnaráði á opið, svo
stökk hann niður í vatnið á
gólfinu, sem náði honum í mitti
26
HEIMILISPÖSTURINN
2 2 2