Heimilispósturinn - 15.06.1950, Blaðsíða 26

mér, hvenær fékkstu bréf frá
móður þinni síðast?“
„I síðustu viku, held ég.“
„Minnist hún nokkurn tíma
á mig?“
„Já, oft.‘
„Gerir hún það?“ Sonurinn
tók ekki eftir ákefðinni í rödd
föðurins. „Hvað segir hún?“
„Ýmislegt — spyr hvernig
þér líði og svoleiðis.“
„Svo? Jæja, þegar þú skrif-
ar henni næst skaltu segja
henni —“
En Steve heyrði ekki til hans.
Hann var þotinn tli félaga
sinna, sem voru komnir fremst
í göngin. Sársauka brá fyrir í
svip Joes, þegar hann hélt á eft-
ir syni sínum.
Á vinnunni í jarðgöngunum
varð aldrei hlé. Ein vaktin tók
við verkfærunum úr höndum
annarrar. Klukkustund eftir
klukkustund var baráttunni við
fljótið haldið áfram. Flokkur
Stóra-Tims tók þegar til starfa:
sumir mokuðu sandi í kerrur,
aðrir fóru að vinna við járnplöt-
ur, sem þöktu göngin að inn-
an.
Hérna fremst í göngunum,
undir fljótinu, var líkast og í
vitfirtum heimi. Verkamennirn-
ir, naktir niður að beltisstað og
löðrandi í svita, hömuðust eins
og árar í brennandi hitanum.
Hvinurinn í þrýstiloftinu,
mistrið, glamrið í verkfærunum
og stritandi mennirnir minntu
á víti. Undir gólfinu heyrðist
draugalegt skvamp og rennsli,
þar sem vatn seitlaði inn í göng-
in gegn þrýstingnum.
Á trépalli, sem reistur var
þvert yfir göngin, stóð járn-
smiðaflokkurinn. Risavaxnir
negrar frá Sengal og Jamaica
hömuðust við að skrúfa járn-
plöturnar fastar með geysistór-
um skrúflyklum. Niðri á gólf-
inu unnu þeir, sem mokuðu
sandinum í kerrurnar, og þeir
sveifluðu skóflunum eins og
þeir ættu lífið að leysa.
Fremst í göngunum var
skjöldurinn. Þessi geysistóri
stálsívalningur féll nákvæmlega
í fremstu hluta ganganna. Hann
var styrktur með stoðum bæði
lóðrétt og lárétt. Þvert yfir
miðjan skjöldinn var verkpall-
ur, en lóðréttar stoðir skiptu
efri og neðri hluta hans í sex
hólf. Skjöldurinn var rekinn inn
í jarðveginn með þrýstitækj-
um.
Joe Redman og sonur hans
klifruðu upp í efra miðhólfið.
Með þeim var Frank Webber.
Aðstoðarmenn þeirra fóru að
safna saman verkfærum og hey-
pokum. Hættan frá fljótinu var
mest hér.
Sandstálið í enda gangannæ
nötraði. Fyrir ofan var fljótið
og reyndi að brjóta hinn ósýni-
lega múr með milljónum smá-
lesta af vatni. Mennirnir, sem
stóðu undir stálskildinum, hófu
verk sitt.
Það var þröngt um þá, því að
pallurinn var aðeins fjögur fet
á breidd. Steve fór að athuga
hólfið til hægri, en Frank
Webber sneri sér að vinstra
hólfinu. Joe Redman var í miðj-
unni. Hann tók dálítið af sandi
í lófa sinn og lét hann renna
gegnum fingurna. Hann varð
vandræðalegur á svipinn. Aftur
tók hann handfylli af sandi og
athugaði hann.
„Mér lízt ekki á þetta. Hanu
hefur breyzt mikið síðan í gær.“
24
HEIMILISPÓSTURINN
? 9 5;