Vinnan


Vinnan - 01.12.1947, Blaðsíða 15

Vinnan - 01.12.1947, Blaðsíða 15
Sænska vaxmyndasafnið ~ Smásaga eftir ALBERT ENGSTRÖM Marzmorgun einn, skömmu fyrir síðustu aldamót, vaknaði Jóhann Emil Osterlund, ókvæntur vitavörður við Snoppuskers-vitann. Að líkindum vaknaði hann af ein- tómri gleði yfir því að eiga nú frí heilan sólarhring. Hann hafði verið á verði fyrir veikan félaga, sem nú var orðinn hraustur aftur. Hann geispaði, klóraði sér stundarkorn hingað og þangað í rauðu alskegginu, saup úr tóbaksdósinni, sem hann geymdi undir stóra æðardúnskoddanum, hagræddi skornu tóbakinu vand- lega í vörinni og dró upp bláa vindutjaldið fyrir glugg- anum. Á gluggatjaldinu var mynd af skipi, sem brunaði áfram á lognsléttum sæ fyrir vindfylltum seglum og með blaktandi fána. . Æ-jæja. Isinn hafði komið með norð- austanáttinni; stærðar spöng, sem náði sjálfsagt mílu til hafs. Skyldi vera selur í ísnum? Nú voru orðin tvö ár síðan hann hafði bragðað selslifur. Það kom vatn í munninn á honum, og það var ekki eingöngu af tóbak- inu. Og þetta skínandi, skínandi veður. Sólin var rétt að koma upp og ísinn glampaði, rauður, með bláum skuggum, í skínandi morgungeislunum. Svo hlustaði hann. Hurðin fram í eldhúsið var í hálfa gátt. Þaðan heyrðist hægur andardráttur og vottur af hrotum. Þar svaf mamma hans gamla, sem sá um heimilið fyrir hann. Fullra níutíu ára var hún og bogin eins og birkirengla, en enn var töggur í þeirri gömlu. Hún lét engan vaða ofan í sig; óekkí og nei nei. Og Jóhann Emil elskaði hana takmarkalaust. Hún hafði agað hann strangt, en réttlátlega, og hún hafði líka tekið til höndunum um dagana. Hann þekkti engan kvenmann henni fremri. Líklega var það þess vegna, að hann hafði ekki gifzt. Því að hver móðir verður sjálf að kunna og geta kennt börnum sínum hlýðni og mannasiði. Hann mundi þegar hún varð ekkja og fór í buxur bónda síns og sjóstígvél og gekk á rekann eftir spýtnamori í eldinn. Og stundum fann hún eitthvað, sem hún gat selt. Hún hafði verið fátækari en lús á skalla og erfitt hafði hún átt. En fengi hún aðeins þrjú lítil lok í netin sín tvö, þá nægði það í matinn handa krökk- unum þremur, en sjálf dýfði hún kartöflunum í síldar- pækil og hélt uppi ströngum borðsiðum með bæn bæði á undan og eftir máltíðinni. Flengingu höfðu króarnir fengið, þegar þeir höfðu gert eitthvað af sér, og sjálf urðu þau að rífa hrísið í hirtingarvöndinn. En öll höfðu þau komizt, til manns. Og nú var hann fimmtíu og fimm ára gamall með skegg og tóbak og einkennisbúning með gylltum borðum og hnöppum. Österlund slengdi rauðhærðum bífunum fram úr rúminu, fór í rauðu hálfullar-brókina sína og gekk fram í eldhúsið til að kveikja upp eldinn. Það var andbært vegna kulda. Gamla konan vaknaði. — Jajæja, ertu kominn á fætur, Jóhann Emil? Ég skil ekkert í hvað ég er að verða morgunsvæf. Annars er gamalt fólk vant að vakna fyrir allar aldir. En þú getur þá kveikt upp, ég skal svo setja upp ketilinn. :— ísinn er kominn, mamma. Ef til vill er selur í honum. Ég ætla að fara með kíkinn upp á hæðina. — Ertu vitlaus, strákur. Þú ætlar þó ekki að fara að asnast út á ísinn? — Vertu nú góð, mamma. Ég má líklega horfa, ekki drukkna ég á því. — Flón! 0, þessir krakkar! Ogþað, þegar við höfum nóg að éta. Þú skalt rétt eiga mig á fæti ef þú ferð út á ísinn. Og Österlund tróð berum bífunum í selskinnsskóna, sem stóðu við eldhúsdyrnar, tók gamla skipskíkinn í segldúkshylkinu, gekk út á hlaðið og kíkti norður eftir. Ekki fannst minnsti vindblær. ísinn lá alveg upp að skerinu. Engar vakir sáust. En langt úti sá hann blett, sem leit grunsamlega út. Hann var eins og mold á lit- inn, og hann grunaði, að eitthvað væri kvikt í þeirri mold. Líklega var þetta kæpingastaður selanna. Jújú — nú sá hann það greinilega. Þarna úti var ísinn morandi af sel, en það var nokkuð glannalegt að ætla að fara þangað. En svo sá hann svarta depla miklu nær landi. Sennilega voru það gamlar kæpur eða burgeisar, sem bökuðu sig sofandi í sólskininu. Þarna var þó kjöt í sjónum, það var áreiðanlegt. Hann fór inn til gömlu konunnar, og var hrollur í honum af morgunsvalanum. —- Það er fullt af sel í ísnum, mamma. Ég tek skrið- fjölina og fer út, þó þú rífist og skannnist eins og þú hefur röddina til. Það er orðið langt síðan þú hefur borðað blóðpönnukökur, mamma, eða síðan þú dýfðir VINNAN 237
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vinnan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vinnan
https://timarit.is/publication/1513

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.