Vinnan - 01.12.1947, Blaðsíða 40

INGEBORG REFLING HAGEN:
Líkþorn djöfulsins
Ævintýrið urn það, livernig peningarnir komust í mannheim
í upphafi var himininn. Og ofar himninum ríkti
Ijósið. A hægri hönd stóð Eden í skrúða, og frá vinstri
barst þyturinn í skógi heimsins. — En undir himninum
og ljósinu og jörðinni var þögn og myrkur. — Og herra
ljóssins leit niður í aldingarðinn og yfir heiminn. Og
rósirnar sprungu út, og skógurinn varð grænn, vegna
þess að hann leit á þau. Og umhverfis gullroðið hásæti
sólguðsins svifu englarnir eins og hvítar skýjaslæður
og glöddust af hjarta yfir öllu því, sem dafnaði og óx,
hneigðu sig og tilbáðu guð ljóssins og sungu honum
dýrð. — Söngur þeirra steig upp til hásætis hans í
mjúkum og þýðum bylgjum, eins og þegar vorþeyrinn
leikur í sefi.
En englarnir, sem næst stóðu hásæti Guðs, héldu að
það væru þeir, sem réðu gróandinni í Eden og á jörð-
inni, héldu, að Ijósið stafaði frá augliti þeirra, og þeir
tóku að öfunda Drottin og hrópuðu til hans að stíga
ofan úr hásæti sínu, svo að þeir gætu tekið þar sæti, og
til hinna englanna hrópuðu þeir, að nú fyrst skyldu þeir
hefja lofsönginn fyrir alvöru, því að nú myndu þeir
setjast í hásæti, en Drottinn þoka. — Og Guð brosti og
vék sæti, svo að kjánarnir gætu komizt að. — En eld-
urinn úr augum hans brenndi vængi þeirra, og þeir ráku
upp tryllingslegt vein og steyptust blindaðir af ljósi
hans ofan úr hásætinu beina leið niður í grafmyrkur
undirheima. — Þar börðust þeir og brutust um. — Þeir
rifu og bitu, kröfsuðu og húðflettu hver annan — og
hver reyndi að krafla sig upp á annars herðar til að
verða efstur. — Og að lokum urðu þeir allir örmagna
og uppgefnir að undanskildum einum. Hann var í við-
urkenningarskyni kjörinn höfðingi myrkursins, og engl-
arnir skírðu hann „Djöful“, til minningar um það,
hvernig eldtungurnar teygðust frá fjöðrum hans, er
hann steyptist með örskotshraða í undirdjúpin. -— Og
þannig komst Djöfullinn í Helvíti, og eldurinn ríkti
áfram í undirheimum. — 111 var hin fyrsta ganga; en
þó tók enn verra við. Því að Djöfullinn batnaði ekki
með aldrinum. Hann varð æ önugri og viðskotaverri. —
Hann fékk harðar neglur af ofbeitingu klónna og lík-
þorn á hverja tá af því að sparka í smádjöflana og
þegna sína, og hann þeytti skónum út í horn, þegar
hann klæddi sig á morgnana. Hann hætti að geta neytt
matar og honum kom ekki dúr á auga. Hann gnísti
tönnum, þegar hann heyrði hina tyggja, og hann lá
andvaka og dæsti, þegar hinir hrutu. Hann hafði ekki
vald yfir þeim lengur. — Þeir hlupust á brott frá hon-
um og stríddu honum. — Og enginn fékkst framar til
að nudda bak hans, þegar hann þjáðist af gigt, og eng-
inn fékkst framar til að skera líkþornin af tám hans,
því að Djöfullinn var orðinn gamall og ósjálfbjarga.
Hann braut heilann nætur og daga til að reyna að
finna eitthvert ráð, sem að haldi kæmi —- öllum stund-
um leitaði hann lausnarorðsins. Og eina nóttina, þegar
hann lá andvaka að vanda og hlýddi á hrotur hinna,
fann hann leið út úr ógöngunum. — Hann læddist um
allt Helvíti og safnaði saman öllum mat og drykk og
fötum og skóm, sem til voru, bar það í eina hrúgu í
skoti bak við rúmið sitt, klöngraðist upp á binginn og
settist þar.
Þegar djöflarnir vöknuðu og ætluðu að taka til matar
síns, fundu þeir ekki nokkurn brauðbita til að seðja
hungur sitt né vatnsdropa til svölunar þorstanum, og
nú brauzt út alls herjar hungursneyð í Helvíti.
Þegar neyðin var orðin nógu mikil og allir voru
orðnir nógu fátækir, hrópaði höfuðdjöfullinn, að sá,
sem vildi gera honum þann greiða að naga neglur hans
og sérstaklega sá, sem vildi skera af honum líkþornin,
skyldi fá eitt brauð fyrir hverja flís, sem hann skæri.
Og svo að fram komnir voru þeir, að þeir gengu að
þessum ofurkostum, fyrst sá aðþrengdasti, síðan hver af
öðrum. Og líkþornsagnirnar voru harðar sem málmur
og í þeim miðjum var eins konar stimpill eftir líkþorns-
rótina. Og Djöfullinn greiddi hið umsamda gjald fyrir
hverja flís. — Og launin voru eitt brauð. — Þannig
björguðu djöflarnir í Helvíti lífi sínu. Og smám saman
tóku allir að bera virðingu fyrir Djöflinum. — Hann
varð hin glæsta fyrirmynd öllum börnum Helvítis. —
Með fulltingi líkþornaskipulagsins náði hann því tak-
marki, sem hann hafði þráð, allt frá því, er hann var
öfundsjúkur engill frammi fyrir hásæti Guðs. Hann var
dýrkaður og tilbeðinn sem heilagur guð. — Og á sama
hátt og englar Ijóssins krupu við fótskör Guðs í bæn og
262
VINNAN