Vinnan - 01.12.1947, Blaðsíða 21

RANNVEIG KRISTJÁNSDÓTTIR:
Launajafnrétti til sjós
- þegar kokkurinn spjarar sig
Nýlega var auglýst vörumóttaka í vélbátinn Snæfugl
frá Reyðarfirði. Ég þurfti að koma bögglum til Reyð-
arfjarðar og fór niður að höfn. Sé ég þá stúlku vera að
klifra um borð — báturinn lá ekki fast við hafnarbakk-
ann — og bílstjóra reka höfuðið út úr vörubíl og tauta
fyrir munni sér: ,,Aklrei hef ég nú séð kvenfólk haga
sér svona.“ — „Nei, karl minn, en ég var til sjós í sum-
ar,“ hrópaði stúlkan glettnislega. um leið og hún hvarf
niður í bátinn.
Þetta var nemandi í þriðja bekk Kennaraskólans,
Auður Jónasdóttir, en hún hafði verið kokkur á Snæ-
fugli í sumar.
Hér var efni í dálk í „Vinnuna“, hugsaði ég og tók
að spyrja Auði spjörunum úr.
— Hvernið líkaði þér starfið?
— Ágætlega. Það var 18 manna áhöfn, en ekkert
mjög erfitt. Báturinn er alveg nýr, einn af nýsköpunar-
bátunum.
— Hvernig var eldhúsið, spyr ég, sem veigra mér
við að hætta mér út í umræður um bátagerðir.
-V- Það var prýðilegt, rennandi vatn úr geymi, vask-
ur með útrennsli og meira að segja dreglar á gólfinu.
Ég passaði mig með að hafa allt tárhreint. Veggirnir
voru hvítir, og karlarnir fóru alltaf úr síldarstökkun-
um, áður en þeir borðuðu, nema þegar við fengum
stóru köstin. Þá brettu þeir þeim bara upp og skófu
af skónum fram við dyr. Það gátu borðað 9 í einu í eld-
húsinu, en ég var samt alveg út af fyrir mig við mats-
eldina. Við hliðina á eldhúsinu var ágætt búr, þar sem
ég gat geymt allan matinn.
— Hvaða mat náðuð þið í?
—- Fiskinn úr sjónum og kjöt, stundum rnjólk. Oft-
ast keypti ég brauð í landi, en bakaði alltaf, ef vantaði,
oft jólaköku og tvisvar pönnukökur. En það var erfitt
handa þessum sæg. Þar var líka í bæði skiptin einhver
háseti, sem átti afmæli. Mannskapurinn verður að fá
nóg að borða, það er undirstaðan, — segir Auður og
finnur til sín. — Þegar tilkynningin kom frá ríkis-
stjórninni um að halda áfram, var enginn matur til á
höfnunum, hvorki kjöt, rnjólk né kartöflur. Enda sinnti
mannskapurinn ekki áskoruninni. Við hættum á sama
tíma og við höfðum ákveðið fyrir löngu. Við vorum
Kokkurinn og 1. vélstjóri
nú svona að tala um að bjóða ráðherranum með og
„keyra“ með hann, svo sem í viku, matarlausan í síld-
arleysinu.
— Hvað voruð þið lengi og hvernig fiskuðuð þið?
— Við vorum 62 daga og fiskuðum 4500 mál. Há-
setahluturinn var 4200 krónur, en ég hafði l 'A hlut.
— Hvað segirðu, ertu nú farin að undiroka karl-
mennina ?
— Nei! Kokkur á að vera kokkur, hvort sem hann
er karl eða kona, segir Auður með spekingssvip, — og
kokkar hafa 1% hlut á við háseta. Þeir hafa yfirleitt
meira að gera og þurfa alltaf að drífa sig úr kojunni,
þó ekki sé veiðiveður. Og ég þurfti alltaf að kýla í þá
grautnum kl. 8 á morgnana, og svo var eilífur matur
allan daginn, kaffi klukkan tíu, matur klukkan tólf, kaffi
hálf f j ögur, matur klukkan sj ö og svo tíu-kaffið á kvöld-
in sem allir þráðu.
— En næturvaktin?
— Hún bjargaði sér sjálf. Ég tók til brauð á kvöldin.
Á morgnana var allt fínt og hreint í eldhúsinu.
Auður ber skipshöfninni vel söguna, og hitt hef ég
nokkra af skipshöfninni, sem einnig róma kokkinn.
— Var aldrei veitt á nóttunni?
— Nei, síldin fer alltaf niður um lágnættið og fer
svo að reka upp trýnið aftur undir morgun, heyrði ég
þá segja.
VINNAN
243