Vinnan


Vinnan - 01.12.1947, Blaðsíða 38

Vinnan - 01.12.1947, Blaðsíða 38
stúlkunnar þreifuðu með öllum sínurn tíu óþörfu tám eftir morgunskónum, rétti ósj álfrátt út svalan, hvítan arminn, og höndin á endanum á honum greip eina þessa flík, sem vér erum að ræða um. Þar sem vér nú ekki meg- um nefna flík þessa nærbuxur, verðum vér að velja eitt- hvert annað nafn, vegna sögunnar, og getum þá gjarnan kallað hana ífærur, eins og hvað annað. Hún beygði nú dökkrauðan hrokkinkollinn yfir þær og virti þær fyrir sér með engri velþóknun. Þær voru langt frá því að vera slíkar ífærur, sem hún hefði helzt kosið. Þrátt fyrir það hefði mörg stúlkan prísað sig sæla að verða fyrir hvassviðri í öðrum eins. Satt að segja voru þetta ágætar, millistéttar hversdags- ífærur, lausar við allan fíflaskap, og þó sæmilega álit- legar til síns brúks. Hið franska blóð Jósefínu krafðist hástöfum fallegri ífærna, en hin franska sparnaðartil- hneiging hennar fullvissaði hana um það, að þær væru fullgóðar handa ritara, sem sæti á rassinum mestan hluta dagsins. „Ef ég þyrfti ekki að vinna svona mikið og horfa í hvern eyri,“ geispaði Jósefína við sjálfa sig, „þá skyldi ég svo sannarlega kaupa mér reglulega fyrsta flokks nær- hluti. Svo að liði yfir hvern, sem sæi. Svartar og fjarska, fjarska slæmar.“ Með mjúklegum líkams-beygjum og snúningum, sem hefði átt að banna með lögum, smeygði hún sér úr nátt- kjólnum og færði sig í ífærurnar. Hreyfingar hennar voru hraðar eins og hjá slökkviliðsmanni og'mjúkar eins og hjá fimleikamanni. Henni varð litið í spegilinn og hún virti ífærurnar fyrir sér með vanþóknun. „Nógu góðar svona til hversdagsbrúks,“ hugsaði hún, „en geta varla gengið, ef tækifæri skyldu einhverntíma bjóðast.“ Réttast er að leyfa hverjum einstökum að ímynda sér, hvaða tækifæri Jóa muni hafa átt við. Jóa hafði sína ákveðnu skoðanir á flestum hlutum. Langoftast voru þær óbreytanlega óuppbyggilegar. En þær nutu þess að vera opinberaðar og börðust þá ætíð hraustlega fyrir því að eiga síðasta orðið. „Utborgar í dag,“ hlakkaði í henni og hún hélt áfram að klæða sig. „Skítlítil upphæð — smánarborgun. Ég eyði því öllu í nærföt strax og ég losna úr skrifstofunni, svei mér ef ég geri það ekki. Þó að ég eigi að vera góða stúlkan, þá er mér ekki alltaf skylt að finnast ég vera það. Skrýtið, en ég er æfinlega mest í essinu mín, þegar mér finnst ég vera spilltust. Það er líka þýðingarlaust fyrir nokkra stúlku að reyna að telja sér trú um annað. Kvenfólk er fætt svona.“ Út frá þessu beindust hugsanir hennar að herra Pétri Duane Van Dyck, sem einmitt á sömu stundu var önn- um kafinn að fást við sínar eigin nærbuxur, eins og þús- undir annarra New York-búa, bæði hærri og lægri. Pétur Van Dyck var einn af þeim hærri. Hann gerði sér þó naumast grein fyrir því, og hvenær sem ættingjar hans vöktu athygli hans á því, þá lét hann sér fátt um finnast. Virðing hans fyrir ættarvenjum gömlu, hol- lenzku landnemanna, forfeðra hans, var grafin með bein- um þeirra. Hann var vinnuveitandi Jósefínu — húsbóndi hennar. Hún var ritari hans og ekki hefði þurft mikla framtakssemi af hans hálfu til þess að gera hana meira en það. Eins og sakir stóðu, dáðist hann að þessari ungu stúlku vegna dugnaðar hennar, en var skíthræddur við djarfleg augu hennar, sem honum fannst eitthvað grun- samlega slæmt við. Þau voru ekki ákjósanleg fyrir kaffi- verzlunina, sem hann veitti forstöðu samkvæmt fornum, rótgrónum reglum. „Hann er gamall drumbur,“ hugsaði Jóa, um leið og hún teygði upp um sig sokkana, svo að þeir glönsuðu á vel-renndum fótleggjum hennar. „Virðist ekki hafa hug- mynd um að ég hafi þessa. Hefur ekki augu í heimskum hausnum. En ég skal, svei mér, sýna honum þá.“ Og með liprum fingrum beizlaði Jóa gnægð sína með örþunnum, yndislegum, en dálítið djarflegum brjósta- haldara. 3 Nærbuxur ollu Pétri Van Dyck aldrei neinum heila- brotum. Hann veitti þeim aldrei neina athygli. Þær voru aðeins þáttur í niðurröðun hlutanna. Hann fyrirleit brækur. Hann skipti um þær ósjálfrátt. Ekki á hverjum degi, eins og aðrir heiðursmenn af hans sauðahúsi, held- ur bara þegar honum datt það í hug. Stundum týndi hann nærbuxunum sínum; það er að segja, hann lét þær einhvers staðar, gleymdi hvar hann hafði séð þær síðast. Þennan morgun var hann í slíkum vandræðum. Hann leitaði eins og vitlaus maður að nærbuxunum sínum, alveg stolið úr minni hans að kvöldið áður hafði hann í leti sinni farið úr þeim um leið og ytri buxunum, og innan í þeim voru þær nú í bögglingi. Þetta var engin ættarfylgja Van Dyck-anna, að skilja við nærbuxurnar innan í ytri buxunum. Það var bara sérstakur vani Pét- urs — eitt af smávegis vinnusparnaðar uppátækjum, sem myndu hafa komið öllum Van Dyck-unum, sem hann var kominn af, til að bylta sér í gröfum sínum. Pétur var nú orðinn vonlaus um að sjá nærbuxurnar sínar aftur, svo að hann fór í aðrar og smeygði sér svo í buxurnar utan yfir. Þó að gömlu nærbuxurnar væru bögglaðar í buxunum, þá hafði hann engin óþægindi af því. Hann fann að vísu einhvern hnút hægra megin, en taldi víst, að það væri skyrtulafið. Hann ætlaði að laga það seinna, ef það lagaðist þá ekki af sjálfu sér. Reynslan hafði kennt honum að skyrtulöfin lagfærðust venjulega sjálf er á leið daginn. Hann vonaði að sú yrði líka reyndin í þetta skiptið, því að honum var ógeðfellt að tefja sig á að fást við slíka hluti. Hann hefði þó betur gert það. 260 VINNAN
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vinnan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vinnan
https://timarit.is/publication/1513

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.