Vinnan - 01.12.1947, Blaðsíða 22

Að muna liðinn dag
Nýsköpunarbáturinn Snœfugl, eign h.f. Snæfugls, siglir í höfn
á Reyðarfirði
— Hvað fenguð þiS mest í kasti?
— 600 mál. Báturinn ber 800 mál. AuSur tekst öll á
loft og bætir viS. — Einu sinni fór ég í bátana.
— HeldurSu aS þú treystir þér til aS vera háseti?
— Já, ætli þaS ekki, ef ég fengi aS vera á teininum.
— HittirSu nokkra aSra kvenkokka?
— Nei, en hinir voru stundum aS koma og skoSa
hjá mér og voru hissa á, aS ég skyldi ekki vera sjóveik.
Annars var mér sagt, aS þaS hefSu veriS um 70 stúlkur
kokkar á flotanum.
— Hvar bjóstu?
— í káetu hjá vélstjóranum. Þar var vaskur og skáp-
ur fyrir föt og snyrtivörur, svo maSur gat ofurlítiS hald-
iS sér til. Og svo hafSi ég rafmagnsstraujárn. ÞaS eru
ekki allir, sem hafa þaS, ekki einu sinni í landi. En ég
gat strauaS bæSi svunturnar mínar og leirþurrkurnar
og þurfti aldrei aS vera í síSbuxum og aldrei kom ég
í sokka allt sumariS.
— Var veSriS alltaf gott?
— Já, þaS var yndislegt. ÞaS var svo fallegt á sjón-
um, segir AuSur og ljómar. ViS vorum mikiS fyrir
austan Langanes. ÞaS er fallegt aS sjá á land í Vopna-
firSi og Bakkaflóa. Og svo á SkagafirSi. A Grímseyjar-
sundi hefSi ég viljaS vera meira, þar er svo fallegt, en
síldin var þar lítil í ár. Já, ég var heppin meS veSriS,
en einu sinni varS ég reiS. ViS vorum út af Langanesi.
ÞaS var skollans mikil hrota og ég var þrisvar búin aS
bæta í súpupottinn og alltaf skvettist upp úr honum.
ÞaS var mjólkursúpa úr þurrmjólk, sem ég var aS
sjóSa. Svo fór ég aS flysja kartöflurnar og stóS viS op-
inn gluggann, þá kom gusa inn urn gluggann og ég ætl-
aSi varla aS ná andanum. Þá var ég fegin, þegar var
„keyrt“ upp undir aftur.
AS lokum segist AuSur hlakka til aS fara á síld aftur
næsta sumar og bættir viS: „Mér finnst þaS upplagt
fyrir stelpur, sem sitja viS nám svona mikinn tíma af
árinu, aS vinna aS framleiSslustörfum aS sumrinu. Og
ÁSI í BÆ :
Tveir ungir fótleggir
brúnir af sól
og ómur af hvítu löðri við svarta steina.
Blikar fjöður í skygndum polli
milli þangbakka
og loftið er salt og hlýtt
og dimmir skuggar í hellum.
Rótt, rótt er að hvíla við rósavanga,
finna andblœinn hár þitt hrœra
svo vit mín þrútna af ilmi þínum.
Léttur geisli leikur um ökla
og hné þitt er sterkt eins og haustvindur.
Tvö augu sem verjast logandi perlum á hafi,
augu mettuð unaði þess sem er
og þung af kvíða hins ókomna.
Tvö brjóst eins og grœnar hœðir
í rauðu kvöldljósi
þegar punturinn hljómar
líkt og bergmál í austurlenzku musteri.
Og boglína frá mjöðm að hnjárót,
girt angandi Ijósi,
hrópar á vœgð dauðans.
Og lifandi hönd þín og heit
snertir nakta öxl mína
eins og bylgja frá týndu hafi,
en Ijós augna þinna fellur eins og demantur
í blátt djúpið.
Hraðfleygur sjófugl
flýgur til maka á bergsyllu
með blikandi smáfisk í nefi.
Og fjœr eru skýin
á leið til sinna ókunnu heimkynna,
hvít ský með börn sín í fangi.
Ó dagur sem líður
langt burt í minningu,
líður og hverfur.
svo eru þaS peningarnir, sem koma sér vel. Þeir hrökkva
langt til aS kosta mig í vetur, ef fjárhaldsmaSurinn
passar upp á. Þó þetta hafi ekki veriS mikiS veiSisum-
ar, hefSi ég þó hvergi getaS haft eins mikiS upp á jafn
stuttum tíma — fjögur þúsund og fimm hundruS krón-
ur fríar — á tveim mánuSum. SíSast en ekki sízt hafSi
ég þaS á tilfinningunni, aS meS því aS draga úr sjónum
björg í bú, væri ég aS gera þjóS minni gagn. Og vertu
nú sæl.“
244
VINNAN