Studia Islandica - 01.06.1958, Blaðsíða 8

6
Óðinn drottnar yfir öllu. Völvan i Völuspá beinir ræðu
sinni fyrst og fremst til Óðins. Óðinn neyðir hana til
að segja frá leyndum dómum. Það var Óðinn, sem rakst
á tvo líflausa trédrumba á sjávarströndu og gaf þeim
„önd“ og gerði þau að manni og konu og að forfeðrum
okkar allra. Við eigum Óðni að þakka hina dýrmæt-
ustu gjöf, gjöf skáldskaparins. Undir nafni Bölverks
rændi hann hinum helga miði úr jötnaborginni og færði
hann heim í Ásgarð.
En ekki nægir að kalla Óðin guð skáldskaparins.
Hann er guð allrar leyndrar speki. Þegar hann hékk
níu nætur á hinum vindga meiði, Yggdrasli, eins og á
gálga, kom hann auga á rúnirnar. Hann greip þær og
eignaðist þær. Óðinn er galdrameistari og kann galdra-
ljóðin öll. Hann vekur upp dauða völvu og neyðir hana
til að segja frá örlögum Baldurs. Hann neyðir hengda
menn til að tala við sig, og því kann hann leyndardóma
dauðans. Hann hefir enn fleiri hæfileika. Hann stöðvar
spjót á lofti með augnaráði sínu einu, og þegar hann
gelur undir skjaldarrandir vina sinna, fara þeir sigur-
vissir í orustu.
Auðséð er, að Óðinn er guð stríðs og guð hermanna.
Hann er fulltrúi og verndari hinna frægustu hetja, eins
og sagt er aftur og aftur í fornaldarsögum, Hann vel-
ur hestinn Grana fyrir Sigurð og fylgir honum á leið,
þegar hann á að hefna föður síns. Hann ræður honum
ráð, þegar hann fer á móti drekanum Fáfni. Á sama
hátt stóð Danakonungurinn Haraldur hilditönn undir
vernd Óðins í hálft annað hundrað vetra: „Var seiðat
at Haraldi konungi, at hann skyldi eigi bíta járn, ok
svá var síðan, at hann hafði aldregi hlíf í orrustu, ok
festi þó ekki vápn á honum.“1
Þegar þessar útvöldu hetjur hníga loks að velli, þá
er það ekki af því að Óðinn hafi yfirgefið þær, heldur
i) Svo segir í Sögubroti (IV. kap.). Saxo lýsir sambandinu á
milli Haralds og Óðins í Danasögu sinni (Liber VII).