Hinsegin dagar í Reykjavík - ágú. 2015, Blaðsíða 28

Einelti og sáluhjálparinn Tina Turner
Viltu byrja á að segja aðeins frá sjálfum þér,
æskunni og uppvextinum?
Móðir mín var bara 16 ára þegar ég fæddist
og faðir minn að verða tvítugur og við
mamma bjuggum þess vegna hjá ömmu
þangað til ég var þriggja ára. Fyrirmyndir
mínar sem krakki voru amma mín og
frænkur og ég varð eiginlega svona lítil
kerling. Það var ekki séns að fá mig til að
leika við hina krakkana inni í herbergi, ég
vildi bara sitja við eldhúsborðið og hlusta
á kjaftaganginn. Ég apaði mikið eftir þeim
og í skólanum varð ég fyrir miklu einelti af
því að þetta var mitt norm, ég trúði því að
svona hagaði fólk sér. Ég talaði skringilega
og var líka þybbinn og ofan á allt annað var
ég eldheitur Tinu Turner-aðdáandi. Hún var
svona minn sáluhjálpari. Þegar ég kom heim
úr skólanum og það var búið að leggja mig
í einelti allan daginn fór ég og skellti Tinu
Turner í tækið og hélt heilu tónleikana. Það
hjálpaði mér rosalega mikið og ég hlusta
ennþá á hana daglega.
Í uppreisn gegn sjálfum sér
Fólk hefur sagt að ég hafi verið
fyrirferðarmikill og þurft mikla athygli og
ég upplifði mikla óþolinmæði gagnvart
mér. Mér fannst ég vera öðruvísi og
ég fór að trúa því sem aðrir sögðu við
mig þegar ég var lagður í einelti. En um
kynþroskaaldurinn tók ég ómeðvitaða
ákvörðun um að ég ætlaði að sýna þessu
fólki að það væri ekki rétt það sem það var
að segja. Ég tók í rauninni ákvörðun um
að vera ekki ég sjálfur. Ég fór til að mynda
með allt Tinu Turner-safnið mitt niður í
Kolaport og seldi það á fimmtíukall. Ég
gerði uppreisn gegn því sem ég var og þá
byrjaði ég í áfengis- og fíkniefnaneyslu. Ég
drakk fyrst 13 ára gamall. Vímuefnin gerðu
rosalega mikið fyrir mig, kvíðinn slokknaði
og óttinn líka og mér fannst ég loksins
falla inn í hópinn. Það komst í rauninni
ekkert annað að í mínu lífi en neysla.
Framtíðarplön og menntun voru ekki inni í
myndinni því það var full vinna að djamma
og flýja raunveruleikann. Það var svo mikið
tómarúm sem þurfti að fylla – það var svo
vont að vera ég.
Leit að sjálfsvirðingu
Komstu út úr skápnum á þessum tíma?
Þegar ég kom út úr skápnum árið 2003
opnuðust himnarnir fyrir mér. Mér fannst
það æðislega gaman og ég fór mikið út
að skemmta mér. Ég var aðalglamúrpían!
Stjórnleysi hefur samt alltaf verið mjög
viðloðandi við mig, bæði í hegðun og
hugsun og í sambandi við aðra. Ég hef til
að mynda aldrei átt kærasta og ég skil það
í dag, af því að ég var mjög stjórnlaus, í
neyslu og ekki mjög aðlaðandi.
Ég fór í meðferð á Vog þegar ég var
19 ára og svo fór ég í Götusmiðjuna í
langtímameðferð þegar ég var tvítugur. Þar
heyrði ég fyrst talað um orðið „sjálfsvirðing“
og að þá sem dópuðu og drykkju mikið
skorti sjálfsvirðingu. Þá fór ég mikið að
velta þessum hlutum fyrir mér og hef gert
síðan. Ég var edrú í tvö ár eftir að ég kom
úr Götusmiðjunni, 2005–2007, en svo datt
ég í það aftur. Ég var erlendis í nokkur ár
en þegar ég kom heim aftur fór ég inn á
Krýsuvík í vímuefnameðferð og þar tókst
mér í fyrsta skipti að byggja upp þessa
sjálfsvirðingu sem ég hafði verið að velta
fyrir mér lengi hvernig ég ætti að eignast.
Veikur af alnæmi
Ég var alltaf rosalega hræddur við HIV og
ef ég fékk blett á húðina hugsaði ég alltaf
fyrst um það. Ég vissi samt í rauninni ekki
mikið, til dæmis þekkti ég ekki muninn á
HIV og alnæmi. Ég vissi bara að fólk dó. Ég
smitaðist sjálfur erlendis og varð rosalega
veikur. Ég hafði oft farið í test en á meðan
ég var úti þorði ég það ekki. Það var ekki
fyrr en ég var orðinn fárveikur að ég var settur
í test. Ég var á spítala í tvo mánuði af því að
ég var í rauninni kominn með alnæmi.
Varstu þá búinn að vera lengi með HIV-
veiruna?
Já. Læknirinn talaði um fimm ár en það var
nú ekki svo langt því ég fór í test þremur
árum áður og það var neikvætt. En ég
hafði verið í mikilli neyslu og það ýfir upp
sjúkdóminn. Ég hafði farið til læknis þrisvar
eða fjórum sinnum, úrvinda af veikindum,
en þeir létu mig bara fá sýklalyfjasprautu
í rassinn og vökva í æð og sendu mig svo
heim. Það var ekki fyrr en mér var ýtt inn á
spítalann í hjólastól að ég var settur í test.
Ég var kominn með bletti á húðina og allan
pakkann. Ég hef aldrei verið svona veikur,
þetta var hræðilegt. Ég var orðinn 70 kíló
en mín meðalþyngd er 90 kíló, ég var ekkert
nema skinn og bein. Ég var bara að deyja.
Veirulaus og fílhraustur
Hvernig fór meðferðin fram?
Læknarnir úti björguðu mér. Þegar ég kom
heim fór ég svo beint í meðferð á A3 á
Landspítalanum í Fossvogi. Ég fór á Atripla
lyfið en í dag er ég á þremur tegundum
af lyfjum af því að ég er með aðra týpu af
veirunni sem finnst ekki hér heima af því að
ég smitaðist úti. Meðferðin hefur gengið
ofboðslega vel og ég svaraði lyfjagjöfinni
strax mjög vel. Ég var orðinn nokkuð góður
3-4 mánuðum eftir að ég kom heim og
veirulaus eftir aðra 3-4 mánuði. Læknirinn
minn, Sigurður Guðmundsson, segist
sjaldan hafa séð nokkurn taka svona vel á
móti meðferð. Ég finn ekki í dag að ég sé
með neinn sjúkdóm. Ég er fílhraustur og
spriklandi í ræktinni og finn ekki fyrir neinu!
28