Storð : heimur í öðru ljósi - 01.04.1983, Síða 27

Eftir Haildór Blöndal
Ljósm. Páll Stefánsson
rýlurnar höfðu bílskúr á
leigu inni við Lang-
holtsveg þar sem þær
æfðu og kompóneruðu
kvöld eftir kvöld af því að þær
voru að búa sig undir nýja plötu.
Þegar ég bað um að fá að vera
viðstaddur einn slíkan gjörning
sögðu þær mér að gera svo vel
hvenær sem ég vildi og hafa alla
mína hentisemi. Ekki var laust við
að mér fyndist þær hafa gaman af
að velta því fyrir sér hvernig mér
yrði við eftir að inn væri komið:
Veggir allir klæddir pappa og
millilegg úr eplakössum utan yfir:
17x5 millilegg á lengdina og 11x5
á breiddina (innifalin þrjú
úr kampavínskassa). Þessum við-
búnaði er ætlað að drepa niður
hljóðin úr mögnurunum sem ella
yrðu ærandi þar sem þau köstuð-
ust á milli kaldra steinveggjanna.
Plakötum af tónleikum og grýlu-
myndum tyllt upp hér og þar, blöð
og statíf út um allt. (Við erum
ekki miklar skipulagsdísir, sagði
Herdís, bassaleikarinn, blátt
áfram við kringumstæður sem
fæstar af kynsystrum hennar hefðu
þolað án þess að sýna viðleitni til
tiltektar).
Bómull í eyrun
Það stakk í stúf að á milli
magnaranna hafði verið
tyllt hægindastól og
sennilega fenginn að
láni í tilefni af mér. Að öðrum
kosti átti hann sér enga skýringu á
þessum stað. Þangað var ég leidd-
ur til sætis og Ragnhildur Gísla-
dóttir, yfirgrýla, kölluð Ragga, var
svo elskuleg að færa mér bómull-
arhnoðra til að stinga upp í eyrun
á meðan á konsertinum stæði. Það
var notaleg hugulsemi, eftir á að
hyggja.
Maður var eins og heima hjá sér
innan um Grýlurnar. Þær voru svo
blátt áfram og óþvingaðar að
kynslóðabilið var allt mín megim
Skrýtilega klæddar, kannski. í
fyrsta skipti sem ég sá Ragnhildi
var hún með hneppt upp í háls en
í mínipilsi og þykkum ullarsokk-
um, svörtum.
— Af hverju? spurði ég.
— Af því að þá sýni ég það sem
ég vil helst sýna, svaraði hún, sem
gaf mér aftur tilefni til að fitja
upp á sexi í rokkinu eða öfugt. —
Sexið er ekki aðalatriði, sagði hún
þá og vék talinu að kvenna-
hljómsveit erlendri, sem hafði orð-
ið hált á því að reyna það: Það er
tónlistin sjálf og músíkin í fólkinu
sem er númer 1, sagði hún. Ann-
ars held ég að við höfum fengið
okkar auglýsingu fyrir kynið. Við
vorum settar á kantinn eftir fyrsta
konsertinn, en það var hópur á
tónleikunum sem studdi okkur og
hefur alltaf gert síðan. Það hafði
verið skrifað svo mikið um okkur í
blöðin að fólkið bjóst við meiru.
Ég held að við hefðum fengið
betri móttökur ef við hefðum ver-
ið strákar.
Mest áberandi var rafmagnsflygill
á miðju gólfi, risamagnarar einir
þrír og trommusett í horninu nyrst
og austast. Botninn var úr öllum
trommunum að yfirlögðu ráði til
að hljóðið yrði hærra — sándið
opnara. Þó hafði verið vöðlað
svampi inn í bassatrommuna „til
þess það kæmu ekki þessi holu
tunnusánd út úr henni.“
Vísitölunaungar
ður varstu búin að
^H^^syngja með Brunaliðinu
^K^Hog Brimkló? spurði ég.
Já, það var öðruvísi.
Þá söng ég eftir prógrammi sem
þeir héldu að múgurinn vildi, en
ekki það sem ég fílaði betur. I
25 STORÐ