Storð : heimur í öðru ljósi - 01.04.1983, Síða 60

enginn nákvæmlega hvar hann hefur
verið, en slægjulandið þar hefur ef-
laust verið talið til hlunninda kirkj-
unnar. Aftur á móti veit ég hvar Guð-
bjargarkíll var, þó að hann sé því mið-
ur horfinn núna. Það var farið í gegn-
um hann þegar skurðurinn þarna var
grafinn. Hann var fyrir neðan þennan
græna hól, beint niður undan bænum.
Það var sagt að þar hefði drukknað
kona sem hét Guðbjörg og þessum kíl
fylgdu þau álög að ekki mátti slá hann
eða heyja á honum, þá átti sá sem það
gerði að verða heylaus á næsta ári.
Þetta er nú algengt í þjóðsögum, en
pabbi lét aldrei slá þar, enda var það
ekki eftirsóknarvert og bletturinn lít-
ill, svo að bóndann munaði ekki um
það. En þarna spratt afskaplega stór-
vaxin stör og stundum komu einhverj-
ir og spurðu hvort þeir mættu ekki slá
Guðbjargarkílinn. Þeir fengu það, en
hvort þeir urðu heylausir, það skal ég
ekki segja. En það er tóft hérna fyrir
neðan sem ég þarf endilega að sýna
þér.
Við gengum niður vallgróinn hólinn
og námum ekki staðar fyrr en hjá
hringlaga garði neðst á túninu.
— Þetta eru mjög merkilegar tóftir,
sagði Kristján, og hljóta að vera æva-
gamlar. Mér þykja þær alltaf merki-
legri og merkilegri eftir því sem ég sé
þær oftar. Þær voru reyndar fleiri hér
í túnjaðrinum, því að gamlar fjárhúsa-
tóftir voru báðum megin við þessar,
en voru jafnaðar við jörðu fyrir lifandi
löngu þegar túnið var sléttað. En móð-
ir mín vildi ekki að þessi tóft væri
hreyfð, blátt áfram af því að henni
fannst hún svo falleg — sem rétt er,
þetta er óvenju fallegt og skemmtilegt
mannvirki. A því sjást engar dyr, en
þú sérð að þetta er hringur sem ber-
sýnilega hefur verið með háum og
þykkum veggjum, einna líkastur virki.
Ég veit ekkert hvað þetta hefur verið,
en ekki er ósennilegt að þessi hring-
tóft hafi kannski verið hestarétt fyrir
kirkjufólk sem hefði þá komið ríðandi
utan og sunnan dalinn, skilið hestana
hér eftir, svo að þeir færu ekki í túnið,
og gengið heim að Tjörn.
ristján leit í áttina til
tjarnarinnar þar sem
stararbreiðurnar
bylgjuðust í golunni.
Við færðum okkur til,
fórum yfir girðinguna
og spölkorn niður fyrir túnið. Svo leit
hann heim að bænum og sagði: — Við
heyjuðum mikið og ég hafði alltaf
mjög gaman af heyskap. Áður fyrr var
Tjarnartúnið afskaplega þýft og um
kargaþýfið á Tjörn var einhvern tíma
gerð þessi vísa sem enginn veit höfund
að:
„Krappt er þýfið kringum Tjörn,
keldan mörg á engi.
Sagt er á bakkanum sitji örn,
sú hefur verið þar lengi.“
Nú er búið að slétta túnið og Hjörtur
bróðir hefur stækkað það mjög mikið
sem auðvitað var nauðsynlegt þegar
kúabúin stækkuðu. En þó að túnið
væri þýft voru engjarnar rennisléttar.
Undirlendið hérna er afskaplega fal-
legt, ekki síður en fjöllin, og svipað
því sem það var þegar ég man fyrst
eftir, og það voru engjarnar hérna á
láglendinu sem gerðu Tjörn að mjög
STORD 58