Storð : heimur í öðru ljósi - 01.04.1983, Qupperneq 89

frá því að nokkrum vikum fyrr
hafi hópur af togurum verið að
leita að karfa einhvers staðar út af
Vestfjörðum og þar á meðal var
Apríl frá Hafnarfirði. Allt í einu
var Apríl horfinn og ansaði ekki
köllum hinna skipstjóranna —
seinna kom í ljós að hann hafði
fundið þessi fínu karfamið og fyllt
sig á örfáum dögum. Apríl er nú
mættur aftur í hópinn og það er
komið að skuldadögum. Svavar
skipstjóri verður að gefa nákvæm-
ar upplýsingar um hvar hann hafi
togað. „Meiri prakkarinn,“ segir
Hörður í örbylgjustöðina og Svav-
ar hlær, þykir hólið gott því hól er
það. Hins vegar finnst honum ekk-
ert fyndið að hinir togararnir
skyldu líka hafa fundið fengsæl
karfamið og brellan því í raun og
veru til einskis.
„Nenni ekki í bölvaöan
kommúnistann“
I matsalnum silast tíminn áfram.
Mannskapurinn hefur lítið að gera
en þeir fullvissa mig um að slíkt sé
sjaldgæft og sennilega mér að
kenna hvort eð er. Þó atyrðir hver
annan fyrir leti og ómennsku en
náttúrlcga í gamni. Annar stýri-
maður, Guðmundur M. Kristj-
ánsson, kemur askvaðandi og fer
með vísu:
„Sofa og éta,
það cr það scm þeir geta.
En vinna,
það er aftur minna . . . “
Svo hcndir hann sér á bekkinn.
Sumir eru að horfa á vídeóið þar
scm cr sakamálaþáttur, aðrir hafa
lagst til svcfns eða góna tómlátir
út í loftið. Það er talað um að ef
svona haldi ál'ram verðum við að
fara að eltast við karfa út af
Rcykjanesi og það líst þeim ekki
á. „Af hvcrju getur helvískur kall-
inn ckki fundið þorsk? Ég nenni
ekki í bölvaðan kommúnistann.“ í
örbylgjustöðinni tilkynnir pirraður
færeyskur skipstjóri að hann sé
hættur þessari vitleysu og farinn
til Grænlands; ætli að halda jól
mcð grænlensku stelpunum. Þeir
kinka kolli — það væri vit í því.
Um kvöldið kallar annar Færey-
ingur og segist hafa komist í dá-
góðan karfa djúpt vestur af Snæ-
fellsnesi. Um svipað leyti kemur
trollið upp, allt rifið og tætt eftir
botninn, og kallinum er nóg boðið.
Suður í karfann, fulla ferð.
Alla nóttina eru þeir aftur á dekki
í nístandi kulda að bæta pokann.
Stöku sinnum skjótast þeir niður í
matsal að fá sér kaffisopa og
mjólkurkex; síðan munda þeir
netnálina og eru farnir. Undir
morgun er viðgerðinni líka lokið
og Guðbjartur kominn á slóðir
Færeyingsins. Þá er kastað og þeir
flýta sér inn af dekkinu. Það er
farið að bjarma af degi, sunnudegi
sem er enginn sunnudagur úti á
sjó. Klukkan er að verða sex og
kokkurinn kominn á stjá — þeir
borða súrmjólk og brauð með
áleggi og horfa á bíómynd: Óttinn
étur sálina eftir Rainer Werner
Fassbinder. Skipið vaggar blíðlega
á öldunum.
87 STORD