Storð : heimur í öðru ljósi - 01.04.1983, Qupperneq 91

Oft kemur trollið upp
rifið og tætt eftir
slæman botn og þá
verður að stoppa og
staga. Fátt fer meira í
taugarnar á
sjómönnum en þegar
það gerist hvaö eftir
annað.
glerhálu dekkinu — maður fyrir
borð og engin leið að ná honum í
tæka tíð ...
En í þetta sinn er veðrið gott og
lítill sjór. Bobbingarnir brölta inn
um skutrennuna með miklum
dynkjum og aftur af skipinu skýt-
ur pokanum upp. Seisei, bara
vænn slatti af karfa. Múkkinn er
fljótur að hrifsa til sín þá fiska
sem losna úr pokanum áður en
hann er hífður inn; karfinn, eld-
rauður og stóreygður, hefur rekið
hausinn út um hvern möskva á
netinu en ekki komist lengra.
Margir þeirra sprikla ennþá —
fjörbrot eða eru þeir lifandi? Þá
verða þeir fljótlega dauðir því r.ú
er opnað niður í lest og dembt úr
netinu þar ofan í, síðan er trollið
gert klárt á nýjan leik meðan skip-
ið snýr við til að fara sömu leið til
baka. Þetta voru átta, níu tonn og
kallinum finnst það bara þokka-
legt eftir vonlaust fiskirí síðustu
daga. Hins vegar er karfinn verð-
lítill miðað við þorsk og þeir verða
ekki ríkir á þessu, segja þeir.
Við erum liðlega hundrað sjómílur
réttvísandi vestur af Öndverðar-
nesi og allt í kringum okkur eru
aðrir togarar sem einnig hafa
runnið á karfann. Tæplega þrjátíu
eru þegar komnir á staðinn og
flestir að fá svona sæmilegt ef
marka má hjal skipstjóranna í ör-
bylgjustöðinni. Fyrsta kastið reyn-
ist vera stærst hjá okkur á Guð-
bjarti en allan daginn og nóttina
og daginn eftir er haldið áfram í
gríð og erg; við fáum frá tveimur
og upp í sex tonn í hali. Hinir fá
svipað eða minna þar til Harðbak-
ur tilkynnir hróðugur að hann hafi
fengið næstum fimmtán tonn.
„Hann togar miklu lengur en við,“
tautar kallinn í barm sér en hleyp-
ur samt út í brúargluggann að
svipast um eftir Harðbaki og ör-
bylgjustöðin lifnar við. „Hvar er
Harðbakur? Hvar er Harðbakur?“
spyrja skipstjórarnir hver í kapp
við annan. Jú, þarna er Harðbak-
ur, tæplega þúsund tonna Spánar-
togari, og þeir hinna togaranna
sem ekki eru akkúrat þá stundina
að toga annars staðar þjappa sér
utan um hann og kasta. Hann er
eins og andamamma með ungana
sína en hefur verið heppinn því
skömmu seinna tilkynna ungarnir
eitt tvö tonn hver.
„Stirðna upp
á laugardagskvöldum“
Það þarf lítið sem ekkert að vinna
karfann, bara renna honum eftir
færibandi í ískassa, og þeir eru
ekki lengi að svoleiðis smáræði. Á
mánudagskvöldi eru allar bíó-
myndir og sakamálaþættir búnir
og það er tekið til við fræðsluþætt-
ina. Nokkrir eru búnir að panta
símtöl við konurnar sínar og fara
upp í brú að tala um kartöfluupp-
skeru, veikindi barna eða nýja
bíla; þeir eru bara glaðir á svipinn.
Skyldu þeir vera smeykir um kon-
urnar sínar meðan þeir eru úti á
sjó?
„Nei,“ segir einn hásetinn, „það
gengur ekki. Ef ég treysti ekki
konunni þá gæti ég ekki verið úti á
sjó. Áhyggjur af þannig hlutum
eru fljótar að gera menn vitlausa í
þessari einangrun. Stundum hef
ég séð skipsfélaga mína, ekki endi-
lega á þessu skipi, stirðna upp á
laugardagskvöldum, hlaupa upp í
brú og byrja að hringja eins og
brjálæðingar í allar áttir að leita að
frúnni. Það er agalegt að sjá.“
Aflinn er farinn að minnka og þeir
eru óánægðir — í þetta sinn er
nefnilega meiningin að fylla, hvað
sem það kostar, og þeir sjá fram á
að vera viku úti enn, að minnsta
kosti. Botninn er líka slæmur og
það þarf sífellt að vera að gera við
netið; þetta er lélegur túr, segja
þeir, og morguninn eftir verður
slys.
Það er verið að hífa um ellefuleyt-
ið þegar vír eða einhver skrattinn
slengist framan í andlit Ásgeirs
Ásgeirssonar háseta. Hann fellur á
dekkið og fossblæðir; um hríð
halda þeir að hann sé dáinn. En
það þarf meira til, sem betur fer,
og þó hann sé nefbrotinn og skor-
inn í andliti er þetta ekki eins
slæmt og á horfðist. Þeir segja
mér að þetta sé eitt alvarlegasta
slysið sem orðið hafi á Guðbjarti
og tala nú hlýlega um kallinn —
hann sé varkár og passi upp á
mannskapinn.
89 STORO