Heilsuvernd - 01.12.1955, Blaðsíða 16

löö
HEILSUVERND
tekinn réttum tÖkum. MÖnnum ber ekki aðeins að fara
varlega með sig, er þessi kvilli gengur sem farsótt, láta
ekki unglinga vera úti á síðkvöldum o. s. frv., heldur verð-
ur að gæta þess, að unglingarnir séu vel og rétt nærðir,
á hollri og náttúrlegri fæðu, en ekki á dauðri fæðu eins
og brauði úr hvítu hveiti eða sælgæti, öðru en lifandi ávöxt-
um. Kúnstsælgæti, sykur og sætindi ætti allt af að vera
bannvara, en um fram allt þegar mænusótt hefur gert vart
við sig.
Tregar hægðir eru sérstaklega viðsjárverðar og rétt er
að setja sjúklingum pípu, unz þær hafa komizt í lag og
ristillinn jafnar sig. En mestu varðar, að gefa helzt enga
fæðu í fyrstu aðra en vatn, vatnsfasta er hin áhrifamesta
ráðstöfun til heilbrigði. Það kom bezt í ljós í inflúensunni
miklu eða „spönsku veikinni" 1918. Sá kvilli gekk um sunn-
anvert landið allt haustið, og hefði eflaust valdið miklu
mannfalli, ef hann hefði borizt til norður- og austurlands,
þegar vetur gekk í garð. 1 Reykjavík var þá sett upp
sjúkrahús til bráðabirgða. Einn læknir í Reykjavík notaði
sérstaka aðferð við þá sjúklinga, er honum voru fengnir
til umsjónar. Hann gaf ekki lyf, en lét menn fasta og
drekka vatn. Hans aðferð bar beztan árangur. Þeir lækn-
ar, sem gáfu lyf og koníak, eins og þá var siður, misstu
hins vegar fjölda sjúklinga. Sama reynslan hefur fengizt
af þessari aðferð annars staðar.
Ég hef fengið nokkra reynslu í meðferð mænusóttar.
Ég hef reynt að sjá sem bezt um að tæma þarma og maga
sjúklinganna, þegar í fyrstu, er veikinnar eða annars las-
leika hefur orðið vart; sjá um að þeir fengju góða húð-
ræstingu, aðeins vatn til næringar, og góða blóðhreinsun.
Ég hef tekið sjúklinga mína í heitt bað (39°—40°) og
látið þá liggja í því lengri eða skemmri tima eftir ástæðum
þeirra, en núið kropp og útlimi vægilega á eftir. Þetta hef-
ur mér reynzt svo, að jafnvel þó sjúklingur hafi verið orð-
inn máttlaus, hefur hann rétt við, eða sloppið við lömon,
þó byrjuð hafi verið.