Heilsuvernd - 01.12.1955, Síða 23

HEILSUVERND
107
fletti upp annarri buxnaskálminni og leit á hnéð. Ég sá
að mikill roði var yfir allri hnéskelinni og í miðju hennar
var svartur púnktur eins og strá hefði stungizt inn í hnéð.
Það skipti svo engum togum að hann varð að leggjast
í rúmið og var þá með stunum og jafnvel hljóðum. Lækn-
ir var þegar sóttur. Það var hómópati og gaf lyf sem merkt
voru A, B, C, o. s. frv. Sjúklingurinn átti að taka viss
númer og hafa heita vatnsbakstra við hnéð. En þetta
varð ógurleg ígerð. Leit svo út sem drep hefði hlaupið í
allt lærið, svo að það grotnaði í sundur með illri lykt,
sem bar um allan bæinn, og var þó sjúklingurinn einangr-
aður. Var átt viðtal við lærðan lækni um þetta og gaf
hann ekki önnur ráð en þessi, að hafa heita bakstra við
hnéð og einhver sótthreinsandi lyf. Sjúklingurinn lifði um
tveggja mánaða tíma og dó þá úr þessu.
Samtímis komu fram lík sjúkdómstilfelli um alla mið-
Húnavatnssýslu og dóu allmargir menn úr þessum sjúk-
dómi, þar á meðal merkismaðurinn Þorsteinn á Hauka-
gili. Þannig var um marga menn, sem fengið höfðu ein-
hverja ákomu á hendur eða fætur, að það gróf í þessu,
og margir báru þau örkuml ævilangt. Konur, sern börn
ólu á þessu tímabili, fengu barnsfararsótt og dóu úr henni.
Mér er þessi tími sérstaklega minnistæður vegna þess,
að móðir min fæddi bam þetta haust; fæðingin gekk vel,
en hún fékk barnsfararsótt og dó úr henni. Læknir var
sóttur og sagði hann, að við þessu væri ekkert hægt að
gera úr því sem komið væri. Heimilið væri gegnsýrt af
rotnunareitri og það væri orsökin. Það eitt hefði getað
bjargað konunni, að hún hefði verið flutt á bæ, þar sem
veikinnar hefði ekki orðið vart. Ég verð ekki svo gamall
að ég gleymi þessu. Við vorum níu systkinin, það elzta á
þrettánda ári og það yngsta nýfætt. Móðir okkar neytti
síðustu krafta sinna til að kveðja okkur og biðja guð að
blessa okkur og föður okkar.
Mörgum getum var leitt að orsök þessarar bólguveiki,
sem á læknamáli kallast „phlegmona diffusum“. Og það