Heilsuvernd - 01.12.1955, Blaðsíða 22

HEILSÚVERND
ÍÖ6
og hin auðugu fiskimið þess sér til hagsbóta, leið ekki á
löngu unz saltaður fiskur varð aðalfæða frumbyggjanna.
Afleiðing þessa varð geysileg ásókn berklaveikinnar, svo
að horfði til landauðnar um skeið. Svipað hefur átt sér
stað á Grænlandi, að berklar hafa ætlað að drepa þjóð-
ina eftir að neyzla á salti, tóbaki og allskonar dauðum
fæðutegundum kom til sögunnar.
Og hvað hefur gerzt og hvað er að gerast hér á íslandi,
eftir að vér hófum neyzlu á saltfiski ásamt alls kyns inn-
fluttri gervifæðu í stað hins forna íslenzka matar? Ekki
annað en það, að þjóð vor hefur verið hrjáð af allskonar
hrörnunarkvillum, sem rekja má til neyzlu þessarar dauðu
fæðu. Ljósasta dæmið um þetta er hinn ægilega hraði
vöxtur krabbameins, en dánartalan af völdum þess hækk-
aði á árunum 1935—1950, eða á einum 15 árum, úr 152
upp í 204. Hve lengi má 'halda áfram á þessari braut?
Ég veit vel, hvað þessu veldur og hef oft bent á það.
Það eru eiturnautnir og ónáttúrleg og dauð fæða. Til dæmis
hvítt hveiti, hvítur sykur, hvít og hýðislaus rísgrjón, og
hafragrjón, sem kímið er drepið í með eldhitun áður en
þau eru völsuð. Þar við bætist svo allt sælgætið og óhóf-
leg saltnotkun í allan mat, jafnvel vatnið sem kartöflurnar
eru soðnar í. Með þessu háttalagi eru flestar þær fæðu-
tegundir, sem vér leggjum oss til munns, steindrepnar
og sviptar öllum lífefnum, áður en vér neytum þeirra. Og
þar með er lagður grundvöllurinn að öllum þeim sjúkdóm-
um, sem á oss herja. Þar á matarsaltið sinn þátt, og ekki
hvað minnstan.
Til þess að rekja þann feril, get ég bent á atburð, sem
átti sér stað, er ég var 11 ára. Ég vissi þá að vísu ekki
orsakasamhengið, en það átti eftir að liggja Ijóst fyrir
mér síðar. — Það var verið að hirða síðasta flekkinn af
túninu heima; vinnumaður, sem hjá okkur var, kastaði
heyinu, og tók ég eftir því að hann stakk við, er hann
gekk. Eins og forvitinn unglingur spurði ég hann, hvort
honum væri illt í fæti. Já, honum var illt í hné — og hann