Heilsuvernd - 01.06.1956, Blaðsíða 13

HEILSUVERND
41
kvæmi smærri viðgerðir, getur hann ekki forðað stöðvun
og tjóni. Með því er ekki sagt að sjúkdómar séu „allir á
sálinni“, því er aldrei svo farið, því að hver persóna er
meira en sái. Hitt er svo annað, að veiklun vilja, einbeittni
og hugrekkis, er þáttur í sérhverjum sjúkdómi.
Hvernig vér eigum að ná til hinna dýpri sviða lífsins,
að uppsprettulindum andans, hvernig vér eigum að brýna
vilja þeirra, sem sjúkir eru, og tendra fölskvaða lífslöngun
þeirra — það er að mínu áliti sú spurning, sem vér
þurfum einkum upprunalegs innsæis og rannsókna til að
svara. Til þess þarf læknisfræðin ekki á neinum stór-
hýsum að halda, kostnaðarsömum tækjum og gífurlegri
fjárfestingu. Allt sem vér þurfum er innsæi, skilningur
og kærleikur — og sú vizka, sem kemur ofan að. Vér
mennirnir erum ekki þær voldugu, sjálfumnægu og öruggu
verur sem oss er í mun að sýnast. Þar göngum vér fram
í dul. Undir niðri erum vér öll svolítið skelfd, hikandi, í
vafa um veg og átt. Og vér þurfum á trú og vináttu að
halda, stundum, fremur en fæðu, og á von og kærleika
fremur en þaki yfir höfuðið.
Vér skulum því halda oss við kjarna málsins og reyna
að færa út landamæri læknisfræðinar fyrir þá sem ganga
í spor vor á morgun. Mig langar til að þér lærið einnig
að beita í starfi yðar þremur tækjum, sem hafa verið mér
til ómetanlegs gagns. Hið fyrsta er fastheldni við hug-
myndina um óaðgreinanlega einingu mannsins. Til hægðar-
auka getið þið skipt honum í líkama, sál og anda. En í
raunveruleikanum munuð þér aldrei verða vör við slíka
skiptingu. Sjúkur líkami kemur aldrei gangandi inn í lækn-
ingastofur yðar. Einungis einstakiingur, sem hefur sjúk-
an líkama. Þér getið ekki læknað magaverk, heldur aðeins
persónu, sem hefur magaverk.
Það er um menn eins og málverk. Hvað myndi verða
um meistaraverk eftir Rembrandt, ef þér senduð það á
efnarannsóknarstofu til þess að efnagreina í því litina. Þér
kæmust að raun um, hvernig þeir væru saman settir, en