Heilsuvernd - 01.06.1956, Blaðsíða 21

HEILSUVERND
49
fyrir nýrri birtu, eftir því sem hann gaf sig meira á vald
hugsuninni um mátt sinn. „Ég get,“ sagði hann loks í
ákveðnum rómi og lyfti handleggnum í fulla hæð yfir höf-
uð sér. Hann hélt honum þar sigri hrósandi andartak, en
allir eggjuðu hann og samfögnuðu honum. Coué tók hönd
hans og þrýsti hana. „Þú ert læknaður, vinur minn,“ sagði
hann. „Það er furðulegt," svaraði maðurinn, „en ég held
ég sé það.“ „Sannaðu það,“ sagði Coué. „Lemdu á öxlina
á mér.“ Sjúklingurinn hló og sló hann létt högg. „Fastar,“
sagði Coué, „eins fast og þú getur.“ — Armur hans hófst
og féll í háttbundnum höggum, þyngri og þyngri, unz Coué
var neyddur til að biðja hann að hætta. — „Jæja, vinur
minn, þú getur farið aftur að steðjanum þínum.“ — Mað-
urinn fór aftur til sætis síns; hann var naumast búinn að
átta sig á því, sem gerzt hafði. Hann lyfti handleggnum
hvað eftir annað eins og til að fullvissa sjálfan sig og taut-
aði fyrir munni sér furðu lostinn, „ég get, ég get.“
Litlu fjær sat kona, sem kvartað hafði um ákafar tauga-
þrautir. Fyrir áhrif hinna endurteknu orða „ca passe“
(það fer) hurfu kvalirnar á tæpum þrjátíu sekúndum.
Þannig hélt Coué áfram göngu sinni á meðal sjúkling-
anna. Ýmist sefaði hann eða stillti algjörlega kvalir þeirra,
sem sársauka voru haldnir; og þeir sem höfðu ónýta limi,
fengu meiri eða minni lækningu á þeim.
Að svo búnu tók Coué til að setja sjúklingunum fyrir
hugarsjónir, öllum í senn, það heilbrigðisástand, andlegt
og líkamlegt, sem þeir vildu öðlast. Þeir sátu með lokuð
augu og rödd hans barst þeim í gegn um ljúfan dvala, í
gegn um goluþytinn í trjánum og söng fuglanna í garð-
inum. Hann sagði þeim meðal annars, að hugur þeirra og
líkami myndi fara eftir því sem hann segði, án þess þeir
gerðu sér grein fyrir, hvernig það yrði. Og því næst lýsti
hann því, hvernig matarlyst þeirra og melting, svefn og
hvíld myndi verða, hvernig dapurlegt skap og skelfileg
hugboð myndu víkja fyrir kæti, ánægju og öryggi. — „Ef