Heilsuvernd - 01.06.1956, Blaðsíða 24

52
HEILSUVERND
nær sérhver hugmynd því betur til undirmeðvitundarinnar
sem svið starfandi vitundar er minna, t. d. rétt þegar mað-
ur er að sofna eða vakna, eða í dagdraumaástandi; upp-
hafleg hugmynd vekur þá aðra skylda og síðan koll af
kolii, án þess að nokkur hindrun eða spurning um senni-
leik verði í vegi; hugmyndir tengjast fremur samstæðum
en gagnstæðum sínum á þessu stigi vitundarinnar, tilfinn-
ingar eru tiltölulega sterkar, og viðtökuskilyrði þar af
leiðandi mjög góð.
Ef við leggjumst út af og látum fara vel um okkur, lokum
augunum og slökum á vöðvunum, þá föllum við í svipað
dvalaástand eins og dagdraumum fylgir, og hugmynd, sem
við gerum okkur, verður þá ekki fyrir hindrunum dagvit-
undarinnar, heldur leiðir til skyldra hugmynda (ekki
gagnstæðra) og vekur tilfinningar af sama toga og henni
fylgja. Undirvitundin hlýtur þannig að veita henni viðtöku,
og kraftur hennar eykst, því oftar sem þetta er endurtekið.
Þó hugur manns sé gagntekinn sjúkdómshugmyndum, er
unnt að rótfesta þar smám saman hugmyndir heilbrigð-
innar með því að fylla daglega undirvitundina af læknandi
hugsunum. En frumskilyrði til þess að slíkt megi takast
er að dagvitundin sé þögguð í værð. Það stoðar ekki að
ætla sér að neyða undirvitundina með viljaátaki til að
fállast á einhverja hugmynd; það verður þvert á móti til
þess að bregða þeim dvala dagvitundarinnar, sem er skil-
yrði til árangurs. Enn fremur er það verra en gagnslaust
af þeirri ástæðu, að þt\ð veldur árekstri á milli vilja ocf
imyndunar, en þar hefur imyndunin jafnan betur. Þar á við
sú regla, að ekki skuli veita hinu illa mótspyrnu, heldur
sigra illt með góðu — þ. e. a. s. með góðri hugmynd má
sigrast á slæmri hugmynd, þótt viljinn sé máttvana gegn
henni. Þegar dapurlegar hugsanir ásækja mann er ráðið
að beina athyglinni að einhverju sem bjartara er. Sé mað-
ur haldinn einhverjum sjúkdómi, ber að forðast að leiða
hug sinn að honum eftir því sem unnt er, en beita læknandi