Heilsuvernd - 01.06.1956, Blaðsíða 35

HEILSUVERND
C-ljörvl þarí á samvirkum
cfnum að halda
... það er skýringin á bví, að taflan úr lyfjabúðinni nægir ekki.
C-fjörvi er ef til vill mikilsverðasta efnið í þeirri fæðu sem vér
neytum. Upphaflega hefur verið gnægð af hví í fæðu manna árið
um kring, þ. e. a. s. þær milljónir ára sem þróun mannsins í
heitara loftslagi fór fram og hann neytti fæðu sinnar eins og
hún kom fyrir úr skauti náttúrunnar. En síðar, þegar beint
samband hans við náttúruna tók æ meir að rofna, — þegar hann
fór að byggja nær heimskautum, safna næringarforða til vetrarins
og neyta allavega geymsluskemmdrar, niðursoðinnar og loks verk-
smiðjuunninnar fæðu, þá glataði hann úr henni æ meiru af þessu
fjörefni, sem er eitt ihið mikiisverðasta, en á hinn bóginn við-
kvæmt í meðförum. Likaminn hafði heldur engin tök á að safna
sér forða af því. Á öllu þróunarskeiði mannsins hafði verið gnægð
af því í daglegu fæði, og það hlaut að taka líkamann miklu lengri
tima að laga sig eftir hinum nýju kröfum um forðageymstu og
sparnað heldur en svo, að hann gæti fylgst með hinu hraða
stökki siðmenningarinnar. 'Það er nú heldur ekki neitt, sem getur
komið i stað c-fjörvis. Það er enn þá nákvæmlega jafnmikilvægt
eins og það var fyrir milljónum ára — og kannski enn mikil-
vægara. Þvi að vér eigum nú i höggi við grúa af eiturefnum, sem
C-fjörvið hjálpar til að gera óvirk — og við það eyðist fjörvið.
Þess vegna höfum vér i rauninni þörf fyrir miklu meira C-fjörvi
en forfeður vorir, en fáum langt um minna.
C-fjörvið var ekki auðfundið, segir Prevention, sem fjallar ef
til vill meira um fjörefni en nokkurt annað tímarit. Það eru
hundrað ár siðan læknar komust að raun um að í ferskum ávöxt-
um og hráu grænmeti væri eitthvert það efni að finna, sem gæti
læknað og komið í veg fyrir skyrbjúg. En þeir höfðu ekki mögu-
leika til'að ná tökum á því. Og það er ekki fyrr en fyrir tuttugu
árum að unnt var að einangra C-fjörvið. Það gerðist þvi nær
samtímis i Ameríku, Noregi, Þýzkalandi og Ungverjalandi (Szent-
Gyorgi) og þeir, sem að rannsóknunum stóðu, héldu hver fyrir
sitt leyti, að það efni, sem þeim 'hefði tekizt að einangra, væri