Heilsuvernd - 01.06.1956, Blaðsíða 23

HEILSUVERND
51
II.
Coué er að nálgast sjötugasta árið, þegar bókarhöfundur
kemur til hans, og hefur þá stundað lækningar þessar í
þrjátíu ár. Hann starfar að jafnaði fimmtán til sextán
stundir á sólarhring og sér þó aldrei þreytu á honum.
Hann tekur ekki fé fyrir lækningar sínar; líf hans allt er
þeim helgað, og hið sama frægasta hjálparmanns hans,
ungfrú Kauffmant, sem stundar barnalækningar sérstak-
lega með furðulegum árangri. Það sem að framan segir,
gefur nokkra hugmynd, þótt ófuilkomin sé, um lækningar
Coué. 1 bók Brooks er greint frá dæmum um fjölmargar
slíkar lækningar, en því miður eru ekki tök á að tilfæra
meira af þeim. I stað þess skal nú svarað í stuttu máli
nokkrum spurningum, sem þegar kunna að hafa hvarflað
að lesandanum.
,,Er þetta ekki bara venjuleg dáleiðsla? Er dáleiðandi
nauðsynlegur? Er nauðsynlegt að gefa öðrum áhrifavald
yfir sér, eða getur maður ef til vill beitt þessari lækninga-
aðferð sjálfur í einrúmi með jafngóðum árangri?“
Af dáleiðslu eru mörg stig. Allt umhverfi manns er í
rauninni hinn mesti dávaldur. Það kann að að hafa sefjað
oss til sjúkleika; og gagnsefjun, sem vér beitum af ásettu
ráði, kann að vinna bug á honum aftur. Slíka gagnsefjim
getur hver maður framkvæmt án meðalgangara, án þess
að aðrir hafi hugmynd um, og án þess hann þurfi að verja
til þess nema nokkrum mínútum á degi hverjum.
Það er grundvallarlögmál sjálfsefjunar, að: sérhverja
hugmynd í yfirvitund manns, sem undirvitundin fellst á,
gerir hún aö veruleika. Til þess að hún fallist á hana verð-
ur fyrst og fremst að fullnægja þvi skilyrði, að hún sé ekki
allt of fjarstæðukennd; það myndi t. d. ekki þýða að segja
við mann, sem kveldist af tannpínu, að hann fyndi ekkert
til — því myndi sjálf kvölin mótmæla nógu kröftuglega,
og ef til vill ykist hún aðeins vegna þess, að hugurinn
beindist meira að henni. Annað atriði er það, að endurtekn-
ing, í senn eða dag eftir dag, styrkir sefjunina. I þriðja lagi