Heilsuvernd - 01.05.1960, Blaðsíða 6

4
HEILSUVERND
en hann liefur gert sér til gamans að safna merkjun-
um á stafinn. Þannig segir hehbergið sína sögu um
elju og atorku, manndáð og mannúð, ásamt þeirri
greind, sem til þurfti að hasla náttúrulækningastefn-
unni völl á því landi, sem einna ólíklegast virðist til
lífgrasaræktunar, — ef aðeins er litið á landið og nafn
þess. En Jónas vissi að glóð var undir og kunni að
kynda.
Síðan ég komst í kynni við læknisfræðina eru nú
liðin nokkuð á sjöunda tug ára. Síðan hef ég helgað
þessari fræðigrein nærfellt allt mitt starf. Ég trúði
fastlega, að unnt væri að lækna festalla sjúkdóma. Ég
heyrði lærðan lækni esgja við föður minn, sem lét
sækja þennan lækni nærri heila dagleið, til móður
minnar, sem var að bana komin af barnsfarasótt, að
unnt hefði verið að bjarga lífi hennar, ef hún hefði
verið flutt af heimilinu og á annan bæ. En á heimili
okkar gekk blóðeitrun, sem fór um austurhluta Húna-
vatnssýslu, en enginn vissi þó af hverju stafaði. Ég
gleymi aldrei þeim harmi, sem heltók allt heimilið,
— er við börnin vorum kölluð inn til þess að liún gæti
kvatt okkur, en við vorum níu með nýfædda barn-
inu. Ég hét því þá að verða læknir, ef ég gæti nokkuð
lært. En það tók nokkur ár, að á því yrði byrjað, því
að faðir okkar dó eftir langvinnt heilsuleysi nokkrum
árum síðar. Þá sundraðist systkinahópurinn. Séra
Benedikt á Grenjaðarstað tók tvö börn og mér bauð
hann að kenna undir skóla. — Ég gleymdi aldrei því,
sem ég hafði heitstrengt. —
Það sem ég hefi lært er þetta: Sjúkdómar stafa af
orsökum, sem unnt er að komast í veg fyrir. Sjúk-
dómar eru óþarfir, ef vér aðeins tökum þá réttum
tökum. Yér verðum að taka fyrir orsakir þeirra, en
ekki láta nægja að gera við afleiðingarnar einar eins
og nú tíðkast. Það er betra að taka fyrir rætur sjúk-
dómanna en að lækna þá.