Heilsuvernd - 01.05.1960, Síða 22

20
HEILSUVERND
skynjuðuð forðum í ásýnd elskcindi máður,
í útsprungnu blómi í varpa, í lind og skýi
eilíft fagnaðarundur. Skynjið sem þái,
ofar rökum og Ijósar, í vakandi draumi
og heiðum af sól, er þið hvarflið frá þessari minning
horfins kvölds að veiku og blaktandi skari
hins liáa og skyggna öldungs, er yður les
sem opna bók, og hafið þann grun fyrir vissu,
að hann er borinn erfingi’ á ókomnum tíma,
er eitt sinn fullnast, að ríki draumsins á jörðu,
að veröld sjáandi mannkyns, þeim hillingaheimi
hundrað genginna kynslóða, er líf hans sjátfs,
fórnandi önn og eldmóður brautryðjandans
fluttu oss nær um fet-------
V.
Svo kvöddumst við,
sem löngum áður, eins og við myndum hittast
einn næsta daginn; en mál þitt fylgdi mér
milt og rótt úr garði, og samanfléttað,
sem geislar tunglsins við götunnar aprílhúm,
gleymdu stefi úr fornu helgiljóði:
VI.
Ég er hinn huldi andi, er myrkri sveipar
hin innstu rök; ég blossa í logum bálsins
og skín í stjarna skini, tungla og sólna,
ég, maður, kona, mær og ungur sveinn,
ég, reifuð bernska og elli stirð, sem styðst
á staf sinn fram, allt er ég, allt sem er,
lóan í heiði, gras á týndri gröf,
óveðursskýið, skruggu og regni þungað;
árstíðir, skeið og útliöf, líf og heimar
hefjast i mér og hníga.