Strandapósturinn - 01.06.1967, Qupperneq 50

tókst um morguninn að ná norður fyrir sker þau, sem liggja aust-
ur af Reykjaneshyrnu, og var þá ljúfur vindur inn í Urðarnes.
Kvöldið, sem þeir félagar lögðu frá Gjögri, varð það að ráði
milli þeirra nafna, Guðmundar Pálssonar og Guðmundar Magn-
ússonar, að Guðmundur Pálsson skyldi hafa náttstað á Finnboga-
stöðum, þar sem öllum hinum reyndu sjómönnum kom saman
um, að ófært væri fyrir Reykjanesströnd, og þá ekki sízt þeim
Kjósarmönnum, sem taldir voru veikliðaðir. Þó lét Guðmundur
Pálsson svo um mælt, að illt væri ef til þess kæmi, að hann
svæfi fram á Finnbogastöðum, og þangað yrði að vitja sín til að
afgreiða hvalinn. En nafni hans, og aðrir þeir, sem orð til lögðu,
töldu alveg fráleitt að til þess mundi koma.
Þegar þeir félagar á Kjósarbátnum, komu í Urðames, var þar
enginn til móttöku. Veður fór batnandi, og gengu þeir frá skipi
sínu og kom svo saman um að senda Gísla fram í Finnboga-
staði, því ömggt töldu þeir að þangað, og ekki annað, mundi
Guðmundar Pálssonar að leita. Gísli var fús til fararinnar og bar
fljótt yfir, þrátt fyrir vosbúðina um nóttina.
Þegar til Finnbogastaða kom, var fólk þar að rísa úr rekkju.
Gísli kveður dyra og kemur út Elísabet, dóttir Guðmundar Magn-
ússonar. Verður hálf undarleg við, er hún sér hver kominn er,
og spyr hvemig á ferðum hans standi. Gísli segir hið sanna, og
það með að nú bíði félagar hans út í Urðarnesi eftir því að fá
afgreiddan hvalinn. Stúlkan segir, að gömlu mennirnir sofi ennþá
rólegir í rekkju sinni og eigi áreiðanlega ekki þessara frétta von.
Gísli biður hana að fara til föður síns og gera honum aðvart.
Innan skamms heyrist ys nokkur í svefnloftinu, em þá gömlu
mennirnir að klæðast og liggur ekki mjög lágt rómur, enda báðir
taldir allháværir venjulega. Þeir hafa nú tal af Gísla og spyrja
með hverjum eindæmum hann sé þar kominn, og segir hann svo
sem var.
Guðmundur Pálsson var fljótur að búa ferð sína norður á hval-
fjöru, mátti vel sjá, að honum fannst sem hér hefði hann að
nokkru látið hlut sinn, þar sem ferð hans hafði fyrst og fremst
verið til þess ráðin að flýta afgreiðslu á hvalnum, þegar báturinn
kæmi norður, en nú hafði svona til tekizt.
48