Strandapósturinn - 01.06.1967, Qupperneq 100

og svo látið þar fyrirberast um lengri eða skemmri tíma, eftir
því sem aðstæður hafa gefið tilefni til, en ekki er líklegt að
þama hafi að staðaldri verið byggð, enda ekki um þær getið í
jarðatali nema sem sel eða hjáleigur. A báðum þessum stöðum
em lendingarstaðir sæmilegir og er um það getið í gömlum
heimildum að þar hafi Skúli Magnússon landfógeti látið safna
rekatimbri til skipabygginga. Þessi rekahlunnindi, sem að vísu
em mismikil, og misjafnlega auðveld til hagnýtingar, eftir stærð
og legu jarðanna, hafa verið mjög þýðingarmikil fyrir efnalega
afkomu Strandamanna. Auk þess sem þeir fengu hér efni til
húsagerðar, skipabygginga, girðinga og eldsneytis, notuðu þeir
timbrið til margskonar smíða s.s. í kör, sái, aska, spæni, sleifar,
skálar og skrínur allskonar, með öðmm orðum í nauðsynleg
búsáhöld. Vom margir þessir hlutir svo haglega gerðir að
snilld var á að líta. Vom þeir prýddir með allskonar rósasveigum
og rúnaristum, og em ennþá í fómm eldra fólks gamlir munir
sem bera þess vitni. Á löngum vetrarvökum þegar hríðin þaut
í þekjunni og brimið braut við ströndina þá sátu hagleiksmenn
og léku list með vasahnífnum sínum. í seti skammt frá sat
gjarnan ung heimasæta, með brennandi augu undir björtum
haddi, og gneistarnir sem hmkku úr augunum kveiktu þann
funa hið innra með listamanninum, sem skóp list hans meiri
hugkvæmni og víðara svið, og við flökktandi bjarma kolunnar
sem stungið var í stoð milli setanna, fann hann hugrenningum
sínum orð, felldi þau í stuðla og risti rúnum á smíðagripinn
sem hann var með. Ef til vill varð svo þessi gripur seinna tryggða-
pantur, sem gefinn var unnustu eða ástmey, og túlka átti hug
gefandans. Og þessi einfaldi en haglega gerði hlutur, unninn úr
trjábút sem skolar af hafi á afskekktu útnesi, var með sama hug
gefinn og þeginn og gull og silfurmen þau sem hin ásthrifnu
ungmenni dagsins í dag gefa hvort öðm, og goldin era háu
verði vandfengnum gjaldeyri framandi þjóða. Jafnvel var kann-
ske hinn forni minjagripur mun dýrmætari vegna þess, að hugur
og hönd gefandans sjálfs hafði skapað listaverkið, og sá sem við
tók gat lesið úr rúnum þeim er þar vom ristar, hug þess er
gaf. Þannig hafa þessar hvítu sjóhrökktu viðarhrannir sem
98