Strandapósturinn - 01.06.1972, Page 54

voru þau hey borin upp og tyrfð á sama hátt og í heygörðum
áföstum við peningshús.
Hey voru borin upp þannig. Þegar heytóttin var orðin veggja-
full, var byrjað að hlaða upp heyið. „Veggseti“, hétu hliðar heys-
ins, þær voru hlaðnar upp úr böggum þannig, að bagginn var
leystur í heyinu og síðan tekinn í buskum og veggsetinn hlaðinn
upp. Efsti hluti heysins ,,Kollurinn“, var ekki á miðju heyi, heldur
miklu nær öðrum enda heysins og var það sá endi sem sneri að
húsi. Frá kolli hallaði heyinu til beggja enda, einnig var heyið
borið þannig, að það var hæst í miðju aftur úr og fram úr, var
það kallaður „hryggur“, og þurfti mjög að vanda til að laga hann
og hlaða, svo nægur halli væri út á veggsetana og allt vatn gæti
runnið sem fljótast og bezt út af heyinu, ennfremur þurfti að
ganga þannig frá, að heyið hryggbrotnaði ekki, en það gat komið
fyrir, ef að hitnaði í því, þá seig heyið meira þar og þá kom lægð
í hrygginn og gat þá vatn stöðvast þar og valdið leka og skemmd-
um á heyinu. Frá hryggnum kom jafn halli allbrattur niður á
veggsetann.
Þegar búið var að gera upp heyið, voru hliðar þess og endar
kembd með hrífu og tekið allt sem lauslegt var og venjulega
voru hliðar og endar heysins eins og hefluð fjöl, ef snyrtimenni
gengu frá þeim.
A vorin var rist svokallað heyjatorf í blautum og seigum jarð-
vegi, þetta torf var þurrkað yfir sumarið og var létt og auðvelt í
meðförum, þegar hey var tyrft með því. Þegar svo næst var hirt
í heyið, var torfið tekið af meðan bætt var í heyið, en svo sett á
að hirðingu lokinni.
Til að varna því að torf fyki af heyjum, var sett á þau „sig“.
sem kallað var, það gengdi fleiru en einu hlutverki, það varnaði
því að hey og torf fyki, það flýtti fyrir að hevið sigi og þéttist og
það vamaði því að heyið kastaði sér, sem kallað var, en það var
að það hallaðist á aðra hvora hliðina. Þetta sig var þannig útbúið,
að sett voru löng tré beggja megin á heyið, en bönd höfð á milh
þeirra þvert yfir heyið, sem héldu þeim uppi það hæfilega, að
þau hvíldu á veggsetunum, einnig voru lagðir borðbútar eða rár
undir böndin beggja megin á enda miðmætinganna, því næst var
52