Strandapósturinn - 01.06.1972, Blaðsíða 94

yndislegan yl ég finn
inn að hjartarótum.
Einn ferðafélagi hampaði tómri flösku og sagði döprum rómi:
„O, að hún væri orðin full aftur.“
Ols í veigum glitrar gull
geðs það lægir hrinur.
O, að hún væri orðin full
aftur, kæri vinur.
Ung og falleg kona kvartaði um, að hún væri með sárar varir.
Sjálfsagt þótti að kenna formanninum þetta, þar sem hann að
sjálfsögðu bar ábyrgð á ferðalaginu.
Hennar munnur varð ei varinn
valda holdsins freistingar.
Hún er aum og illa farin
eftir kossa Haraldar.
Og nú var komið að leiðar lokum. Jóhannes kvaddi samferða-
fólkið með þessum stökum:
Cxleðin yljar okkar lund
eftir leiðir farnar.
A kœrra vina kveðju stund
hvísla minningctrnar.
Að hittast aftur heima á ný
hugann sífellt dreymir.
Vina kynni og handtök hlý
hjartað lengi geymir.
Æskustöðva mynd og mál
munum þrá og dreyma.
Blika dýrðleg bros í sál
frá byggðinni okkar heima.
92