Strandapósturinn - 01.06.1991, Side 74

þeir spurðu hann sem svo, „Bjarni miiin, hvar fékkstu nú þennan
sel?“ „O, ég fékk hann í sjónum,“ var svarið, „og það á enginn neitt
það sem er í sjónum fyrr en hann er búinn að ná því.“
Eitt af því marga sem afi minn gerði sér til bjargar var að hann
fór einn á báti norður að Hornbjargi að sækja sér fugl og egg.
Hvort hann fékk þá líka fisk eða annað er ekki vitað, því upplýs-
ingar eru takmarkaðar, en þessar ferðir fór hann oft og hagaði þá
gjarnan þannig til að hann væri kominn inn að Gjögurshlein
snennna morguns. Lagði hann sig þá til svefns og beið þess að
legði inn, því þá gæti hann siglt heim. Þetta gekk alltaf ljómandi
vel nema í eitt skipti. Þá fór verr en ætlað var. Þá lagði storminn
þvert út Reykjarfjörðinn og þegar báturinn fór að velta og hann
vaknar, þá er hann kominn lengst út í Miðflóa. En hann náði sér á
seglum heim. Þeir voru seigir að beita seglunum gömlu mennirn-
ir.
Enn til marks um það hvað afi minn var fimur var það að hann
velti tunnu niður hólinn í Asparvík, sem er frekar stuttur en
bráttur, og hljóp ofan á henni þangað til hún var orðin ferðlaus.
Hann lék sér að því að stökkva samfóta upp í tunnu og upp úr
henni aftur. Eg veit bara um tvo sem gátu þetta. Annar var
sonarsonur hans, Hallfreður Bjarnason, og svo veit ég um einn af
þessum ættlegg, Ríkharð Sæmundsson frá Kambi. Hann var stór
rnaður og lék þetta líka.
Einu sinni var afi rninn á ferð. Þeir fóru á bát norður að Eyjum
nokkrir saman. Það var hávetur og allt í klakaböndum. Svo þegar
þeir lenda á Eyjum þá stekkur kall upp úr með festina og stendur
þetta auðveldlega. Þá sögðu þeir sem voru í bátnum: „Þetta var nú
vel gert.“ En þarna var ungur maður sem ekki þótti mikið til koma
og ætlaði að gera eins, en hann lenti á bólakafl í sjónum.
Það var rnikið útræði á Eyjum. Þetta var um hausttíma og hafði
afi minn róið þar. Svo þegar kom frarn undir jól þurftu þeir að
koma heim fiskinum sem átti að vera í soðið, en ekki var hægt að
bera nema lítið svona langa leið. Nú var það af einhverjum
ástæðum þannig að hann átti segl og rnastur en engan bátinn. Á
því hafa engar skýringar fengist, en einhver tregða mun hafa
verið á að fá lánaðan bát. Reyndar var þarna gamall bátur í
72