Strandapósturinn - 01.06.1991, Side 85

niður. Við vorum í góðum höndum og fegnir að svo vel skyldi
lánast ferð okkar.
Mér eru enn í minni handtök Guðmundar á Munaðarnesi og sá
svipur sem var á honum. Og oftar man ég snör og markviss
handtök hans við ýms tækifæri en það er önnur saga. Við vorum
drifnir heim og fengum þar góðar veitingar og aðhlynningu. Við
vorum orðnir töluvert blautir af ágjöf, en þó heitir af róðrinum.
Það fundum við að heimamenn á Munaðarnesi urðu uggandi
þegar þeir veittu því athygli að bátur væri á leiðinni við þessar
aðstæður. Þeir fylgdust gaumgæfilega með ferð okkar, albúnir, ef
til einhvers þyrfti að taka. Sögðu þeir að „Leiðin“ hefði mátt heita
ófær. Ekkert hefði mátt útaf bera. Svo lánlega hefði viljað til að
boðarnir lágu niðri meðan við sögluðum inn í milli þeirra.
Við Elli gátum nú ekkert meira aðhafst í bili og biðum í góðu
yfirlæti. Rokið stóð fram eftir degi en síðdegis lægði og gerði besta
veður. Var báturinn þá settur á flot og farangurinn borinn í hann.
Unnu þar margar hendur að svo það tók lítinn tíma. Héldum við
Elli þá áfram för okkar og lentum heilu og höldnu í Ófeigsfirði að
áliðnum degi. Allir voru ánægðir hversu vel tókst til með ferð
okkar og ekki síst við Elías. Síðar urðum við sambýlismenn hér í
Bæ og áttum efdr að starfa margt saman í blíðu og stríðu. — Fyrir
það allt er ég þakklátur.
Ég lýk nú þessari frásögn minni. Hún er aðeins frásögn af
einum degi í lífi aldraðs rnans. Degi sem gat skipt sköpum fyrir
okkur, sem þarna vorum á ferð við tvísýnar aðstæður. Maður
getur hugsað til þess hvað hefði geta gerst ef — ef — rokið hefði
skollið á okkur örlítið fyrr. Ég læt hvern og einn um að geta sér til
um það, sem hefði getað skeð. En miklu bjástri var afstýrt með
þessari för okkar. Það var ekki svo lítils virði. Nú er öldin önnur.
Af slíku þurfa menn nú ekki að hafa áhyggur. En hættur geta víða
leynst.
83