Strandapósturinn - 01.06.1991, Síða 107

þangað og slátra undan þeim
ef þar skyldi vera hreiður líka.
Ekki fann ég hreiður þar, hef
kannski ekki leitað nógu vel.
Allavega fannst Guðjóni það
skrítið að ég skyldi ekki finna
það. Eins og áður sagði var
æðarvarpið lítið og vorurn við
fljótir að fara yfir það. Þaðan
fórum við að Drangavíkur-
bænum en hann stendur uppi
ennþá þó illa sé hann farinn
og að niðurlotum kominn. Er-
indið í bæinn mun hafa verið
að bera þangað inn eldivið úr
fjörunni en Guðjón var vanur
að halda þar til þegar hann
lagði fyrir selinn. Þegar við
höfðum lokið þessu af var ákveðið að fara að huga að rekanum.
En ætlunin var, eins og áður sagði, að taka við af Engjanesrekan-
um. Þegar inn fyrir Skerjasundin kom tók ég stefnuna á Þræla-
kleifma en þar munu vera landamerkin við Drangavík. En Guð-
jón sagði mér að það væri ekki Kleifin sem ég stefndi á, hún væri
miklu utar og benti á vík sem heitir Viðbjarnarnaust. Það væri
nefnilega Kleifin. Eg taldi mig vita betur en varð auðvitað að hlýða
enda var þarna nokkur viður í fjörunni. Við lentum víðar inn með
hlíðinni og vorum komnir með nokkuð stóran flota aftaní þegar
við komum inn undir Engjanesið. Utanvert við Engjanesið sáum
við hvar stóra spýtu hafði rekið á land. Við sáum þó að það yrði
ekki auðvelt að konia henni til sjávar. Þarna hagar svo til að
klettarani liggur þvert fyrir víkina og næstum lokar henni. En
víkin sjálf var full af þara. Þetta er sennilega vonlaust sagði Guð-
jón og settist á spýtuna, við komum henni víst ekki út yfir þara-
bunkann. Mér leist svo sem heldur ekki á að það mætti takast,
enda vorum við fáliðaðir og tréð stórt, um fjórir faðmar á lengd-
ina og um tuttugu tommu svert. Það yrði nú góð ferð ef við gætum
105