Strandapósturinn - 01.06.1998, Page 24

svo fanggæsla. Þetta haust reri Gústi á Hvalsá líka frá Smáhömr-
um með syni sína sem háseta. Kalli á Smáhömrum var eitthvað
lítið við róðra þetta haust. Veður var frekar óstillt um haustið og
afli oft tregur. Við á Svaninum rérum þó nokkuð stíft eftir því
sem tíðarfarið leyfði.
Nú gerðist það seinni partinn í nóvember að hringt var frá
Broddanesi í Þorstein og hann beðinn að koma heim. Okkur
þótti ekki gott að hætta róðrum strax því venja var að róa fram
í miðjan desember. Það talast því svo til hjá okkur bræðrum að
ég tali við Alla mág minn til að vita hvort hann sé fáanlegur til
að fara þessa róðra sem eftir væru. Hann var heirna að Klúku
um þetta leyti og hafði ekkert sérstakt fyrir stafni og féllst því
strax á að gera þetta, enda var hann vanur að vera á haustvertíð
annað hvort frá Smáhömrum eða Hólmavík. Einhvern veginn
finnst mér þó að hann hafi gert þetta mest af greiðasemi við
okkur, því raunverulega var hann aldrei gefinn fyrir sjó-
mennsku. Við gátum nú haldið áfram róðrum eins og við höfð-
um ætlað. Róðrar urðu þó stopulir því ekkert lát var á umhleyp-
ingum og afli vildi ekki lifna.
Að kvöldi 4. desember hvessti upp norðaustan með talsverð-
um éljum, þótti þá sýnt að ekki yrði róið næsta dag. Við fórum
því heim um kvöldið og ákváðum jafnframt að láta lokið vertíð
að þessu sinni, en þar sem við áttum beitta eina setningu hugð-
umst við fara með hana við fyrsta tækifæri. Morguninn 6. desem-
ber datt norðanáttin niður, svo komið var logn og heiðskírt veð-
ur um hádegi. Skömmu eftir hádegi kom Billi gangandi niður
með Klúkugilinu, hann hafði farið til íjúpna um morguninn.
Þegar hann sá hve vel fór með veður hugsaði hann að ekki væri
eftir neinu að bíða með að fara þennan eina róður sem eftir var.
Skellti hann sér því niður með Klúkugilinu til að geta tekið okk-
ur Alla með sér út eftir. Þegar hann hafði fengið einhveija hress-
ingu héldum við strax af stað. Guðjón í Heiðarbæ bættist í hóp-
inn við Miðdalsárbrúna. Við drukkum miðdegiskaffið á Hey-
dalsá og héldurn síðan göngunni áfram út að Smáhömrum.
Hvalsárfeðgar kornu í verbúðina Löngusvört um svipað leyti og
við. Þeir áttu líka beitta línu sem þeir ætluðu að leggja um
kvöldið. Það var blæjalogn en talsvert frost þegar bátarnir
22