Strandapósturinn - 01.06.1998, Qupperneq 28

grímsfirðinum, en sunnanrok út úr Kollafirðinum. Þar sem rok-
strengirnir mættust fram undan Hvalsárhöfðanum myndaðist
því ólgandi röst, manni sýndist myndast þarna hryggur á sjón-
um. Þegar við komum inn að Smáhömrum aftur var farið að
skyggja, versta rokið var þá afstaðið, þó enn væri stormur.
Ekkert hafði frést af Svaninum frekar. Hólmavíkurbátarnir
komu að um þetta leyti. Þegar búið var að koma Hilmi að
bryggju, sneri Jóhann Guðmundsson, skipsþóri á Guðmundi
strax út á fjörð aftur til að leita að Svaninum. Þá var töluvert far-
ið að skyggja, en þeir voru með sterkan ljóskastara sem þeir not-
uðu við leitina. Þeir leituðu lengi kvölds fyrir austan Grímsey og
út af Kollafirðinum, en urðu einskis varir. Þegar versta veðrið var
gengið niður sendi Slysavarnarfélagið flugvél norður, flaug hún
um flóann innanverðan nokkra hringi, en varð ekki vör við
neitt, enda voru skilyrði ekki góð.
Þegar við sáum fram á að við gætum ekkert aðhafst sem orð-
ið gæti til bjargar lögðum við af stað heim. Það var komið myrk-
ur og veðrið gengið mikið niður. Vonin um að mennirnir hefðu
bjargast var nú alveg að fjara út. Það voru erfið sporin heim að
þessu sinni, án þriggja bræðra sinna sem maður hafði lifað og
hrærst með allt sitt líf og alltaf höfðu verið manni skjól og fyrir-
mynd í leik og starfi.
Heima á Heydalsá biðu mamma, Dísa ásamt Guðbrandi syni
sínum á öðru ári og Sigurgeir, þá 14 ára. Torfi var þá við nám í
Kennaraskólanum í Reykjavík og Bragi á Reykjaskóla. Móðir
mín var nú aldrei vön að bera sorgir sínar utan á sér, ég hafði
oft í bernsku grátið og leitað mér huggunar við hennar hlýja
barm, en nú urðu um stund hlutverkaskipti og hún gaf tárum
og tilfinningum lausan taum. Það varði þó ekki lengi og hún
rétti sig upp, strauk burtu tárin og sagðist nú ætla niður og hita
kaffi fýrir fólkið.
Eg hringdi í Jónatan Benediktsson kaupfélagssþóra á Hólma-
vík og við ræddum hvað helst væri hægt að gera, t.d. að farið
yrði út í Grímsey strax og fært væri og gengnar fjörur við flóann.
Að síðustu bað ég hann að sjá um það fýrir okkar hönd að allt
yrði gert sem hægt væri í þessum efnum.
Seinna um kvöldið héldum við Guðjón svo áfram ferðinni,
26