Strandapósturinn - 01.06.1998, Qupperneq 41

an“ stiga við næsta hús og setjum teiknibóluna við hjónaher-
bergisgluggann og bandið í og fórum svo með stigann aftur á
sama stað. Svo fórum við að spinna. Ekki leið á löngu þar til ljós-
ið er kveikt og gluggatjöldin rifm frá. Er þá ekki strákurinn kom-
inn í svefnherbergið til pabba og mömmu! Enn héldum við
áfram að spinna eftir að búið var að slökkva og þá kom kallinn
út í glugga og steytti hnefann út í myrkrið.
Daginn eftir fórum við í skólann og þá segir strákurinn frá því
að hann sé sannfærður um að hún Anna Einars hafí gengið aft-
ur, en hún var þá nýlega dáin. Og þar með var tilgangi okkar
náð.
En við erum hér vegna þess að skólinn okkar á afmæli. Þaðan
er margs að minnast. Söngtímarnir hjá Finni Magg voru oft á
tíðum skrautlegir og við nenntum helst ekki að vera í tíma hjá
honum, kallinum. Samt voru þeir oft alveg stórbrotnir. Hann
stillti nemendum upp í raðir og við strákarnir vorum hafðir fyr-
ir aftan stelpurnar. Til að sleppa við þessa fjandans tíma komum
við með títupijóna og stungum stelpurnar í rassinn. Þær öskr-
uðu að sjálfsögðu og það var alveg nóg til þess að Kristján og
Magnús fengu að fjúka út. En stelpurnar sömdu við okkur um
að við skyldum hætta að stinga þær með títupijónum, heldur
skyldum við bara banka í axlirnar á þeim og þá myndu þær
öskra svo við yrðum reknir út.
Við fundum fleiri aðferðir til að spilla söngtímunum hjá
meistara Finni blessuðum. Eitt sinn fórum við inn í söngstofuna
fyrir tíma og tókum belginn í orgelinu úr sambandi og töldum
að þá yrði einfaldlega gefíð frí. Finnur sest við orgelið og byijar
að troða og þá kemur ekkert nema fuffffff og enginn tónn. En
við fengum aldeilis ekki frí, vegna þess að kallinn dregur þá tón-
kvísl upp úr vasa sínum, sló henni við og gaf tóninn. Þar með var
sá draumur búinn. Eg hygg að þetta hafi verið síðasta prakkara-
strikið okkar í söngkennslunni þann veturinn.
Kannski vorum við Kristján og Magnús engir englar, hvort
heldur var í skólanum né utan hans. Meðal kennara var Kristján
Jónsson póstmeistari og einhvern tímann hafði hann hent
Kidda út úr tíma. Fljótlega á Vígþór Jörundsson skólastjóri leið
um, sér Kidda hangandi frammi á gangi og spyr: „Hvað ert Jni
39