Strandapósturinn - 01.06.1998, Qupperneq 61

hann var sagt að hann kynni ekki að hræðast, en lífsbaráttan
hefur líklega kennt honum að til þess að komast af urðu menn
að vita hvað þeir voru að gera og ekki tapa áttum þótt stundum
þyrfti að taka tæpasta vaðið.
Ekki hafði Jón sig mikið í frammi er kona hans ræddi við
gesti. Kæmi það fyrir að hann vildi blanda sér í umræður átti
Jakobína til að segja: „Þegiðu Jón ég er að tala.“ Fór hann þá
þegjandi út í skemmu að smíða. Dagfarsprúður var Jón og sagð-
ist Jakobína aðeins einu sinni hafa séð hann reiðan. Svo vildi til
að allnokkurt tré hafði rekið á fjörur Bolungavíkurs-Sels, en ná-
granna hans og frænda hafði orðið það á að velta því yfir landa-
merkin. Þegar þeir félagar hittust heima hjá Jóni, tók Jón til
hans og var liarðhentur. Sagði Jakobína að hann hefði vafið
granna sínum um staur einn mikinn sem stóð á hlaðinu og
mátti hann biðjast vægðar, enda mun hann aldrei hafa reynt aft-
ur að hlunnfara frænda sinn.
Sigríður kom í Hraundal sumarið 1915 og þá voru strax
komnir sex manns í heimili. Ráðskonan unga, aðeins rúmlega
tvítug, hefur því haft ærinn starfa, innan húss sem utan. A þess-
um árum var tíðarfar mjög erfitt á Islandi. Þau miklu harðindi
er hófust um og upp úr 1880 voru enn ekki farin að láta undan
síga svo neinu næmi. Hafís fyrir og við Vestfirði mátti heita ár-
viss, með tilheyrandi kulda og grasleysi. Uti í heimi geisaði
heimsstyrjöldin fyrri. Verðlag allra nauðsynjavara rauk upp úr
öllu valdi, en afurðir hækkuðu ekki að sama skapi. Menn voru
ýmsu vanir í þessum efnum, en ekki auðveldaði þetta ástand
eignalitlum bónda í afdal á Islandi að koma undir sig fótunum.
Hann varð að koma upp bústofni sem væri nógu stór til að fram-
fleyta heimilinu, en á meðan hlutu afurðirnar sem áttu að
greiða kostnaðinn við búið að verða litlar.
Húsbóndinn var ungur og fullur trúar og trausts á framtíðina
og ekki spillti ráðskonan unga og fallega fyrir, Sigríður Stranda-
sól. Hún sómdi sér hvar sem var. Hvenær samdráttur þeirra
hófst vitum við ekki, en það hefur verið fljótlega eftir að Sigríð-
ur kom í Hraundal, því eftir áramótin 1916 var Sigríður orðin
ófrísk. Hvort það hefur breytt nokkru um framtíðardrauma Sig-
rfðar vitum við ekki, en sjálfsagt hafa þau bæði gert sér grein fyr-
59