Strandapósturinn - 01.06.1998, Qupperneq 74

að komast austur af jöklinum, móti norðan stórhríð, fyrir full-
fríska karlmenn, hvað þá með smábörn, þrjá hesta og konu
komna langt á leið. En Pétur vill halda áfram. Hann hefur kvatt
Hraundal og minningarnar þaðan eru sárar. Draumar sem ekki
rætust. Þaðan bar hann frumburð þeirra hjóna í lítilli kistu. Þar
missti hann mest allan bústofninn og jörðina sem hann keypti
og átti að gera hann að sjálfseignarbónda. Honum finnst það
jaðra við uppgjöf að snúa við og að engu að hverfa. Enginn eldi-
viður, enginn matur. Fátæklegri búslóðinni hefur verið pakkað
saman á sleðana. Hann var búinn að kveðja þessi sjö ár og vildi
nú fara að takast á við nýjan veruleika á nýjum stað. Að koma
inn í köld og hrörleg húsakynnin í Hraundal, hlaut að vekja upp
minningar sem best var að gleyma.
Kannski hafa einhveijar slíkar hugrenningar liðið gegnum
hug hans, þar sem þessi litli vanbúni leiðangur stóð á hjarn-
breiðunni, meðan vaxandi vindkviðurnar þeyttu sárbeitum
ísnálum í andlit ferðafólksins. Pétur varð að taka ákvörðun.
Hann hlýtur að hafa horft á börnin, tveggja og fjögra ára. Stúlk-
an horfir stórum undrandi barnsaugum á foreldra sína og ann-
arlegt umhverfið, hún skynjar að eitthvað er ekki eins og það á
að vera. En drenghnokkinn er frakkur og sprækur með glampa
í augum, því hann finnur á sér að ævintýri er framundan. Pétur
veit fullvel hvað getur beðið þeirra ef veður versnar, hann þekk-
ir veðrin í Hraundal. Hann sagði síðar að ekki væri hægt að líkja
þeim við neitt, fannburður og rok gátu staðið dögum saman svo
ekki sá út úr augum og ef slíku veðri fylgdi hörkufrost var vand-
séð hvernig þau gætu bjargað sér.
Þó hlýtur að hafa verið erfitt að gefa skipun um að snúa við,
en ákvörðunin gat aldrei orðið önnur. Það var því snúið til
byggða og þegar komið var niður á þverbrekku voru sleðarnir
skildir eftir og aðeins það nauðsynlegasta tekið með. Það var
dapur hópur sem hélt undan harðnandi veðrinu niður Skjald-
fannardalinn. Aðkoman að Hraundal var ömurleg, allt orðið
kalt, enginn eldiviður og takmarkaður matur, aðeins nestið sem
átti að nota á leiðinni. Það sagði Sigríður síðar á ævinni að
aldrei hefði hún lifað ömurlegri daga en þennan hálfa mánuð,
sem þau urðu að dvelja í Hraundal og bíða eftir ferðaveðri.
72