Strandapósturinn - 01.06.1998, Qupperneq 103

Af hveiju komum við hér saman í kvöld? Vegna þess að við
eigum sameiginlegar minningar og reynsla okkar er um margt
svipað. Það sem sameinar okkur er skólinn, og skólinn var ekki
síst skólastjórinn. Minningin um áhuga hans og umhyggju, svip
hans og fas, rödd og orðfæri er hluti af mörgu sem orðið hefur
partur af okkur, og áhrifa þess gætir þó að við gerum okkur ekki
grein fyrir því. Þetta ásamt öðru mótaði okkur á þeim árum þeg-
ar við vorum að brjótast í gegnum gelgjuskeiðið. Eg finn angan
hveravatnsins og smekkinn af hverasoðnu rúgbrauðinu þegar ég
heyri Reykjaskóla nefndan.
Skáldið sagði: „Ef æskan vill rétta þér örvandi hönd þá ertu á
framtíðarvegi.“ Það er okkar eigin æska sem réttir okkur hönd-
ina. Við erum þeir unglingar sem eru á vegi til framtíðar, og ef
við horfum djúpt í andlit hvers annars þá sjáum við sama fólkið
sem var fyrir hálfri öld að þyrlast inn í nútímann. Við skulum
forðast að hverfa frá æskunni sem býr í bijósti okkar, en við
gleymum svo oft. Við höfum fengið að lifa margt: vonir og von-
brigði, sorgir og gleði, - allt sem fylgir því að lifa. Og lífið er
undursamlegast og stórkostlegast af öllu, óskiljanlegt, grinunt og
líknsamt, en alltaf eftirsóknarvert. Þessi stund og allar stundir
eru okkar líf.
Vissulega gleymum við mörgu, nöfnum, atvikum, við rugl-
umst í árum og mánuðum. En minningin er ef til vill öðru frem-
ur það sem við geymum án þess að átta okkur ætíð á því hvað
það er sem við minnumst. Onn og erill hversdagsins á skólan-
um, leikur og lestur, ný þekking, jafnvei snerting og lognkyrr
fjörður í frosti og tunglsljósi, eða póstur að heiman eða gálaust
hjal ungra stráka sem þóttust vera að verða fullorðnir, öll þessi
nána samvera á heimavistarskóla fylgir okkur alla tíð.
Tómas Guðmundsson orti: „Menn eru bara ungir einu sinni,
og ýmsir harla stutt í þokkabót.“
Látum það ekki sannast á okkur hér í kvöld. Að vera ungur er
hugarástand og hefur ekkert með ár að gera.
101