Syrpa - 01.02.1947, Blaðsíða 48

Ekki má nú setja ykkur alveg hjá, börnin góð,
„Syrpa“ veit að ykkur langar oft til að heyra sögu
í rökkrinu.
Yæri nú ekki tilvalið að fá að heyra dálítið af
sögunum, sem hún amma í Grænlandi segir litlu
börnunum þar?
Ykkur þætti víst skrítið að sjá hvernig farið
er með börnin þar á meðan þau eru lítil. 1 stað-
inn fyrir það, að þið eruð látin í lítinn vagn með
rúmfötum og fallegri ábreiðu ofan á, og mamma
ykkar fer með ykkur út í góða veðrið og ekur
ykkur út um allar götur, þá lætur mamma í
Grænlandi strákinn sinn eða stelpuna ofan í poka,
sem hún slengir svo á bakið á sér og ber með sér
hvert sem hún fer. Á vetrum býr fólkið við sjáv-
arsíðuna i lágkúrulegum moldarkofum, sem fennir
oft í kaf, og þá þarf að moka löng göng til að kom-
ast út og inn. Þá veiða karlmennirnir sel upp um
ísinn og stundum skjóta þeir ísbirni. Þegar vorið
kemur og sólin fer að skína, þá tekur fólkið sig
upp og ferðast með tjöld upp um fjöll og firnindi.
Þá safnar það ósköpunum öllum af eggjum, því
allt er fullt af fugli. Svo veiða þeir fugla og skjóta
hreindýr sér til matar og eru glaðir og ánægðir
með lífið.
í
Þið hafið víst flest
ykkar heyrt talað um
heimskautafarann
mikla, hann Knút Ras-
mussen. Hann fæddist
í Grænlandi og var
þar öll sín æskuár, og
Öll leiksystkinin hans
voru grænlenzk. Þeg-
ar hann stálpaðist,
fluttist hann með for-
eldrum sínum til Danmerkur, en alltaf elskaði
hann æskustöðvarnar og þjóðina norður við heim-
skautið framar öllu öðru. Eftir að hann komst til
vits og ára, varði hann allri ævinni til þess að rann-
saka heimskautalöndin og reyna að hjálpa fólk-
inu, sem þar býr. Hann lenti í ægilegum mann-
raunum og varð oft að berjast langtímum saman
við hungur og kulda og allskonar hættur. En aldrei
barðist hann til að vinna öðrum mönnum mein,
eins og hermenn gera, og þessvegna langar alla
góða og dugandi drengi til að líkjast honum. Hann
skrifaði upp ósköpin öll af sögum og ævintýrum,
sem grænlenzka fólkið undi sér við á kvöldvökun-
um, og þau hafa verið gefin út handa börnunum
í Danmörku. Þau eru mörg skrítin, og allt öðruvísi
en sögumar, sem þið eigið að venjast. Hérna fáið
þið að heyra nokkrar þeirra:
Sagan um mennina tvo, sem ætluðu að telja hár-
in á úlfinum og hreindýrinu.
Einu sinni vom tveir menn á veiðum. Annar
þeirra veiddi úlf í gildru, en hinn skaut hreindýr
með boga. Þegar þeir hittust, sagði annar:
„Ljómandi er þetta fallegur hreindýrsfeldur,
sem þú hefur þama“.
„En úlfshamurinn þinn, sá er nú ekki slorleg-
ur“, sagði hinn.
Svo fóm þeir að spjalla saman um þessi tvö
skinn, bæði um háralagið og hitt og þetta.
3B
B Y R P A