Syrpa - 01.02.1947, Qupperneq 49

„Hreindýrið hefir fleiri hár á skrokknum held-
ur en úlfurinn“, sagði annar.
„Nei og sei sei nei“, sagði hinn. „tJlfurinn hef-
ir langtum fleiri“.
Nú urðu þeir svo ákafir að þræta um þetta, að
þeir settust flötum heinum á jörðina og tóku að
telja hárin, sinn á hvoru skinni.
En við vitum öll, að hæði hreindýr og úlfar hafa
óskaplegan f jölda af hárum, og að það muni þurfa
meira en lítinn tíma til að telja þau öll, enda
sátu þeir dag eftir dag og nótt eftir nótt og töldu
og töldu.
„Ég er viss um að hreindýrið hefir fleiri hár“,
sagði annar í sífellu.
„Olfurinn skal hafa fleiri hár“, tautaði hinn.
Báðir voru þeir jafn þrjóskir og hvorugur gat feng-
ið sig til að láta undan, svo þeir héldu áfram að
telja þangað til þeir dóu háðir úr hungri.
Svona fer nú fyrir þeim, sem eru svo heimskir
að eyða tímanum í að vinna verk, sem eru til
einskis nýt.
Barnaræninginn
Langt niðri á hafsbotni býr ógurleg ófreskja.
Oft kemur hún upp á yfirborðið og inn á strönd-
ina — þá mega börnin vara sig, því ef þau orga
og láta illa þegar þau eru að leika sér, þá tekur
hún þau.
Einu sinni var stór krakkahópur að leika sér
niðri í fjöru. Þau æptu hátt af kæti, svo undir
tók í klettunum. Þetta heyrði ófreskjan og lædd-
ist inn að ströndinni. Þegar börnin sáu til
hennar, urðu þau yfirkomin af hræðslu og flýðu
eins og fætur toguðu upp í klettagjóturnar. En
eitt barnið gat ekki flúið. Það var lítill, foreldra-
laus drengur, sem engan átti að. Hann var svo fá-
tækur, að hann átti ekki einu sinni sóla undir
skóna sína, og þess vegna gat hann ekki hlaupið
eins hart í grjótinu og hin börnin. Hann dróst
fljótt afturúr og ófreskjan var alveg á hælunum á
honum. En þá datt snáða ráð í hug: Hann fleygði
sér niður og sparkaði út í loftið með fótunum,
og allar tærnar stóðu út úr skónum. Ökindin var
nú komin fast að honum, og ætlaði að grípa hann
á loft, en hann gerði sér lítið fyrir, rak framan í
hana aðra stórutána og hrópaði: „Varaðu þig á
stórutánni, hún étur menn“.
Þá varð ófreskjan svo hrædd að hún flýtti sér
í dauðans ofboði langt út á haf, en drengurinn
hljóp heim eins hart og hann gat.
Það er ljótt að fyrirlíta smælingjana
Einu sinni var ofurlítil mýfluga, sem flaug langt
út í heiminn. Hún var svo lítil, að henni datt ekki
í hug að mennirnir tækju eftir sér. Þegar hún
var orðin svöng, þá settist hún á hendina á dreng-
hnokka, og á meðan hún sat og hvíldi sig, heyrði
hún að einhver sagði við drenginn:
„Svei, þarna er þá óhræsis mýfluga. Flýttu þér
að kremja hana sundur“.
En þá vissi mýflugan ekki fyrri til en hún
var allt í einu búin að fá málið, ag hún sagði svo
hátt, að drengurinn heyrði það:
„Æ, æ. Vægðu mér. vægðu mér. Ég á dálítinn
dótturson heima, og hann fer að gráta, ef ég kem
ekki aftur“.
Hafið þið nokkurntíma vitað annað eins: Svona
agnarlítil, og orðin amma!
5 Y R P A
39