Syrpa - 01.04.1947, Blaðsíða 24

KATHARINE MANSFIELD:
*i
Ævin hennar Önnu gömlu
Katherine Mansfield, er fædd f Nýja Sjálandi 1889 og dáin
1923. Hún er talin snillingur í smásagnagerð. Á meðan henni
entist aldur voru aðeins gefnar út eftir hana þrjár bækur:
Bliss 1920, The Garden Party 1922 og The Dove’s Nest 1923,->
allt smásögur. Kvæðasafn var gefið út eftir hana 1930, dagbók
hennar 1927 og bréf hennar 1928. Um hana hafa verið ritaðar
þessar bækur: The Life of Katherine Mansfield eftir R. E.
Mantz og J. M. Murry 1933, Magiciens et Logiciens eftir A.
Maurois 1935, Katherine Mansfield, sa vie, son œuvre, sa
personnalité 1936, eftir M. L. Muffang.
Rithöfundurinn spurði, hvernig drengnum
liði, um leið og hann opnaði fyrir Önnu gömlu,
þegar hún kom til að ræsta hjá honum eins og
vant var á þriðjudagsmorgnana. Gamla konan
staðnæmdist frammi við dyrnar í dimmu forstofu-
kytrunni og fálmaði með hendinni eftir hurð-
inni til þess að hjálpa húsbóndanum að loka,
áður en hún svaraði.
„Hann var jarðaður í gær,“ sagði hún lágt.
„Hvaða ósköp eru að heyra þetta,“ hrópaði
rithöfundurinn. „Ég samhryggist yður innilega."
Hann hafði verið í miðju kafi að borða morgun-
verðinn sinn. Sloppurinn hans var farinn að láta
á sjá, og blaðið, sem hann hélt á, var kryplað.
Hann var í hálfgerðum vandræðum. Einhvern
veti'inn kunni hann ekki við að fara aftur inn í
hlýjuna án þess að segja eitthvað meira við hana.
Þá kom honum í hug, Iivað svona fólk leggur
mikið upp úr jarðarförum, svo að hann sagði al-
úðlega:
„Ég vona að jarðarförin hafi heppnazt vel?“
„EIa?“ sagði Anna gamla hrjúfum rómi.
Kerlingaranginn! Hún er ekki mönnum sinn-
andi. „Ég vona, að jarðarförin Iiafi gengið prýði-
lega,“ endurtók hann. Anna garnla sagði ekki
neitt. Hún skjögraði inn í eldhúsið, lotin í herð-
um, og ríghélt um pokagarminn sinn með ræst-
ingaráhöldunum, svuntunni og morgunkjólnum.
Rithöfundurinn horfði undrandi á eftir henni og
fór svo inn til að ljúka við morgunverðinn.
„Hvaða skelfing er hún beygð,“ sagði hann
við sjálfan sig um leið og hann fékk sér af ávaxta-
maukinu..
Anna gamla dró prjónana tir hattkúfnum sín-
um og hengdi hann upp á bak við hurðina. Síð-
an klæddi hún sig úr slitnu yfirhöfninni og gerði
henni sömu sk.il. Svo batt hún á sig svuntuna og
settist niður til að fara úr skónum. Það var Iienni
mesta kvalræði að fara úr skónum og koma þeim
á sig aftur, og það hafði verið kvalræði árum sam-
an. Hún var orðin sársaukanum svo vön, að þján-
ingardrættir komu ósjálfrátt á andlitið áður en
hún var búin að leysa hnútana á reimunum, hvað
þá meira, og þegar allt var um garð gengið, hall-
aði hún sér aftur á bak, stundi þungan og strauk
hnén varlega ....
„Amrna, amma.“ Lilti dóttursonurinn stóð í
kjöltu hennar á hnepptu stígvélunum sínum.
Hann var að koma inn frá leiknum á götunni.
„Að sjá, hvernig þéi ferð með pilsið hennar
ömmu, óþekktaranginn þinn.“
Hann lagði handlegginn um hálsinn á lienni
og vangann upp að kinninni á henni.
„Amma gefa Nonna aur,“ sagði hann gælinn.
„Hvaða vitleysa, amma á engan aur.“
„Jú, víst.“
„Nei, nei.“
102
S YRPA