Syrpa - 01.04.1947, Blaðsíða 36

Og björninn brauzt um af öllum kröftum, en
allt kom fyrir ekki; hann sat fastur.
Þá vissi refurinn að öllu var óhætt, nú varð
björninn að dúsa þar, sem liann var kominn.
Hann tók á sprett og hljóp eins og fætur toguðu
heim á leið.
Litla stúlkan kom út í sömu svifum til þess að
gá út á ísinn. Þegar hún sá tófuna koma skopp-
andi, flýtti hún sér inn og lirópaði:
„Nú kemur tófan og er á harðaspretti.“
Að vörmu spori kom refurinn æðandi inn og
sagði:
„Kakkakkak, nú er ég búinn að veiða stóran
björn, þið verðið að koma með mér og hjálpa
mér heim með hann.“
Ungu mennirnir létu ekki segja sér þetta tvisv-
ar. Þeir spruttu upp, gripu skutlana sína, þeytt-
ust út á ísinn á eftir tófunni og námu ekki staðar
fyrr en þeir komu þar að, sem björninn sat blý-
fastur. Þeir þurftu ekki annað en stinga í hann
skutlunum og draga hann heim, og nú höfðu
þeir nóg að borða langalengi.
En samt kom að því, að bjarnarkjötið þraut.
Þá tók faðir stúlkunnar enn að storka tófunni og
sagði:
„Hvað er þessi tófuskömm eiginlega að flækj-
ast hér í kofanum? Aldrei dettur lrenni í hug að
gera nokkurn hlut til gagns.“
Tófan lá á skákinni sinni og lét eins og hún
heyrði ekkert né skildi, en þegar fólkið vaknaði
morguninn eftir, var hún löngu horfin.
Hún hljóp af stað langt, langt út á ísbreiðuna,
þangað til hún var hætt að sjá til lands. Þar ráf-
aði hún um til þess að skyggnast eftir einhverju
ætilegu, en fann ekki neitt. Þá tók hún sprettinn
aftur heim á leið, og loksins kom hún auga á
svolitla vök. Hún settist á barminn og gægðist
niður í vatnið til að forvitnast um, hvað þar væri
á seiði, og sá aragrúa af smádýrum á sveimi. Á
meðan hún sat þarna og var að virða fyrir sér
þetta síkvika, iðandi líf í vatninu, þá heyrir hún
marra í snjónum, lítur við og sér, hvar kemur
gríðarstór bjöm, — hann var svo stór, að það er
ómögulegt að til sé stærri björn í öllum heim-
inum.
„Hvað ert þú að hafast að, rebbi litli,“ spurði
hann.
„O, það er nú svo sem ekki mikið,“ sagði tófan.
Ég er að skemmta mér við að horfa hérna á litlu
kvikindin í vökinni, þau eru svo skringileg, að
ég er búinn að sitja óratíma og góna á þau.
Kannske þig langi til að sjá þau?“
„Já, anzi væri það gaman,“ sagði bangsi, því
að hann var svo forvitinn, og svo settist hann á
hækjur sínar til að skoða litlu dýrin. En hann
var ekki fyrr seztur en refurinn tók til að ausa
yfir hann sjó og hann var svo niðursokkinn í að
horfa í vatnið, að hann uggði ekki að sér. Tófan
liélt áfram að ausa og ausa, þangað til komin var
þykk klakahúð utan á hann allan og niður á ís-
inn; það var nefnilega grimmdarfrost þennan
dag, svo að vatnið fraus á augabragði.
Þegar tófan hélt að nóg væri komið, gekk hún
framan að birninum og sagði:
„Líttu snöggvast upp, björn.“
Björninn mjakaði sér svolítið til og leit upp,
en þá kom smárifa í klakafeldinn, svo að refur-
inn flýtti sér að hrópa:
„Uss, það var ekkert, það var ekki nokkur skap-
aður hlutur, blessaður haltu áfram að skemmta
þér.“
Og björninn hélt áfram að góna ofan í vatnið
og tófan að ausa og ausa, þangað til björninn var
orðinn eins og klakahrúgald á ísnum.
Þegar refurinn hélt að nóg væri komið, gekk
hann aftur framan að bangsa og sagði:
„Jæja, björn minn góður, láttu nú sjá og stattu
upp.“
En björninn gat ekkert annað en deplað aug-
unum. Hann var beinfrosinn við ísinn.
Þá hljóp refurinn heimleiðis allt hvað af tók.
Hann fór svo geyst, að litla stúlkan sá ekki betur,
en að hann kæmi í loftinu hliðhallt yfir ísinn;
því að eins og við vitum, þá er engu líkara en að
tófur hlaupi á hlið, þegar mikil ferð er á þeim.
Stúlkan hljóp inn í húsið og lirópaði:
„Ó, sjáið þið, hvað tófan hleypur hart! Það er
eins og hún fljúgi í loftinu.“
Ekki var hún fyrr búin að sleppa orðinu en
tófan kom inn á mitt gólf og æpti hástöfum:
„Kakkakkak, ég er búin að veiða stærðar bjarn-
dýr! Komið þið undireins að hjálpa mér með það
heim, og hafið skutla og ísbrjóta með ykkur.“
Ungu mennimir brugðu við skjótt og hlupu
eins og fætur toguðu út á ísinn á eftir tófunni.
En hún þaut langt á undan þeim og var brátt úr
114
SYRPA