Syrpa - 01.05.1949, Qupperneq 21

KATHERINE M A N S F I E L D :
Fröken Rebekka
Þó að veðrið væri fagurt — gullinn og heiðblár
himinn hellti ljósgeislum eins og glitrandi víni
yfir Lystigarðinn — þá þakkaði fröken Rebekka
sínum sæla, að hún skyldi hafa látið til skarar
skríða og sett á sig skinnkragann. Það var blæja-
logn, en samt einhver hráslagi í loftinu; þegar
hún opnaði munninn, fann hún kul, líkast því
að borið væri glas með ísvatni upp að vörunum
á henni, og hér og þar var laufblað á sveimi, —
ofan úr himninum, utan úr geimnum? Fröken
Rebekka lyfti hendinni og snerti ofurlítið á krag-
anum. Blessaður litli vinurinn! Skelfing var nota-
legt að finna til hans aftur. Hún liafði tekið hann
upp úr öskjunni í dag, hrist af honum melduft-
ið, burstað hann vandlega og nuggað litlu, dökku
augun til að koma í þau lífi. ,,Hvað er um að
vera?“ spurðu döpru augun litlu. Ó, hvað það
er indælt að sjá það aftur, þetta augnatillit þarna
af rauðu ábreiðunni. En nefið er eitthvað að
bila, það er úr dökkleitu efni og hefur hlotið
að verða fyrir einhverju hnjaski. Jæja, hvað um
það, alltaf er hægt að bera svolítið af svörtu
lakki í blettinn, ef með þarf, þegar ekki verður
lengur hjá því komizt . . . Litli prakkarinn! Já,
víst fannst henni það vera svolítill hrekkjalómur,
sem var að bíta í skottið á sér þarna á bak við
vinstra eyrað á henni. Henni lá við að taka hann
af sér, leggja hann í kjöltu sína og strjúka hann.
Htin fann einhvern fiðring í handleggjunum,
það hlaut að stafa af göngunni. í hvert skipti,
sem hún dró andann, varð hún vör við eitthvað
dúnlétt og dapurt, — nei, ekki dapurt, — eitt-
hvað hlýtt og blítt bærast við barminn á sér.
Það var töluvert af fólki úti í dag, miklu fleira
heldur en á sunnudaginn var. Og hljómsveitin
lék af enn meira krafti og fjöri. Það var auðvit-
að af því, að ferðamannastraumurinn var að
byrja. Því þó að hljómsveitin léki þarna að vísu
á hverjum einasta sunnudegi allan ársins hring,
þá var einhvern veginn allt annað að hlusta á
hana þegar lítið var um að vera í bænum. Þá var
líkast því að mennirnir væru bara að leika fyrir
sína nánustu og einu gilti hvemig tækist, af því
að engir ókunnugir heyrðu til. Og var liljómsveit-
arstjórinn ekki meira að segja kominn í nýjan
frakka? Jú, svo sannarlega var hann í flunku-
nýjum frakka. Hann prikaði með fótunum og
baðaði út handleggjunum alveg eins og hani,
sem er að búa sig undir að gala. Og hljómsveit-
armennirnir, sem sátu í hring fyrir framan hann,
blésu út á sér kinnarnar og einblíndu á hann.
Nú kom svolítill spotti á fiðlu — yndislegir tónar
— eins og keðja af skærum og skínandi dropum.
Þetta lilaut að koma aftur. Já, þarna kom það
aftur; hún leit upp og brosti við.
Það voru bara tvær manneskjur aðrar á bekkn-
um „hennar": Elskulegur, gamall maður í flau-
elsjakka, sem kreppti hnefana utan um útskor-
inn göngustaf, og hnellin kona öldruð, sem sat
teinrétt með prjónana sína í kjöltunni ofan á
útsaumaðri svuntu. Þau þögðu. Það voru frök-
en Rebekku vonbrigði, hún ldakkaði alltaf svo
til að hlusta á samtalið. Því að satt að segja,
hugsaði hún með sér, er ég orðin snillingur
að hlusta, tylla mér sem snöggvast inn í tilveru
ókunnugs fólks og hlýða á tal þess án þess að
nokkuð beri á.
Hún leit út undan sér á gamla fólkið. Kannski
þau fari að fara. Á sunnudaginn var hafði heldur
ekki verið um auðugan garð að gresja. Ensk
hjón, hann með heljarmikinn panamahatt, hún
í hnepptum stígvélum og allan tímann að suða
um gleraugu; hvernig hún ætti að hafa þau; það
væri svo sem enginn vafi á því, að Iiún þyrfti
þeirra með; en það væri ekki til neins fyrir sig
að fara að reyna að fá sér þau; þau mundu áreið-
anlega brotna strax; og hvernig í ósköpunum
ætti hún að halda þeim á nefinu? Hann var svo
s YRPA
93