Syrpa - 01.05.1949, Síða 23

sig vanta. Ja, hún var þá ein persónan í leiknum!
En hvað það var skrítið, að henni skyldi aldrei
hafa dottið það í hug fyrr! Nú skildi hún, hvern-
ig á því stóð, að henni var alltaf svona umhugað
um að komast að heiman á sama tíma, — auðvitað
til þess að verða ekki of sein á sýninguna, — og
nú rann það líka upp fyrir henni, hvers vegna
hún var svona feimin að segja enskunemendun-
um sínum hvað hún væri að hafast að á sunnu-
dögum. Var það furða! Það lá við að fröken Re-
bekka skellti upp úr. Hún var að leika! Hugur-
inn reikaði til gamla mannsins, veika, sem hún
heimsótti fjórum sinnum í viku til þess að lesa
fyrir hann blöðin á meðan hann svaf í garðin-
um. Hún var farin að venjast beinaberu höfð-
inu á koddanum, holum augnatóftunum, opn-
um munninum og hvassa nefinu. Þó hann hefði
verið dáinn fyrir mörgum vikum, þá hefði hún
varla veitt því eftirtekt eða kippt sér upp við
það. En allt í einu áttaði hann sig á því, að það
var leikkona, sem var að lesa fyrir hann. „Ha,
leikkona, — eruð þér það?“ Og fröken Rebekka
slétti úr dagblaðinu eins og það væri hlutverkið
hennar uppskrifað, og sagði hæglátlega: „Já, ég
hef lengi verið leikkona.“
Hljómsveitin hafði hvílt sig dálitla stund en
nú tók hún aftur til óspilltra málanna. Lagið
var hlýlegt, sólbjart, en samt vakti það hjá henni
einhver óljós ónot, einliverja kennd, sem hún
átti erfitt með að greina, — ekki angurværð, —
nei, það var eitthvað, sem olli því, að hana lang-
aði til að syngja. Tónninn lyftist hærra, hærra;
nú skein ljósið skært.
Fröken Rebekka var sannfærð um, að í næstu
andrá mundu allir fara að syngja. Fyrst ungling-
arnir, hlæjandi og iðandi, svo mundu karlmenn-
irnir taka undir með festu og kjarki. Og svo hún,
líka hún og allir hinir á bekkjunum, — það
mundi verða nokkurs konar undirleikur, þýður,
lágróma, svo undur fagur . . . Og augu fröken
Rebekku fylltust tárum, hún leit brosandi í
kring um sig, á alla félagana. Já, við skiljum, við
skiljum, hugsaði hún; og þó var henni hreint
ekki ljóst, hvað það var í raun og veru, sem þau
skildu.
í þessum svifum komu piltur og stúlka og
settust í sætin gömlu hjónanna. Þau voru í fall-
egum fötum; þau voru ástfangin. Auðvitað sögu-
hetjur bæði og komin beina leið úr lystiskútu
föður hans. Fröken Rebekka bjóst til að hlusta,
— ennþá með sönginn í hjarta sér og skjálfandi
bros í augum.
„Nei, ekki hér,“ sagði stúlkan. „Ekki hérna,
það er ómögulegt."
„Því læturðu svona? — Ekki þó vegna kerling-
arálftarinnar þarna?“ spurði pilturinn. „Hvað
ætli liún hafi eiginlega hér að gera, — hver skyldi
kæra sig um hana? Það er undarlegt, að svona fólk
skuli ekki hafa vit á að húka heldur heima hjá
sér.“
„Ó, líttá,“ sagði stúlkan og hélt niðri í sér
hlátrinum. „Líttá hvað skinnkraginn er hlægi-
legur, — alveg eins og úldin ýsa!“
„Alltaf ertu eins,“ hvíslaði pilturinn. „En
heyrðu, elsku . . .“
„Nei, ekki hér,“ sagði stúlkan. „Ekki strax.“
Á leiðinni heim var hún vön að kaupa sér
sneið af hunangsköku hjá bakaranum. Það var
sunnudags tilhaldið. Stundum var mandla í
sneiðinni, stundum ekki. Þá dagana, sem hún
hreppti möndluna, bar hún heim með sér svolitla
gjöf, dálítið happ, sem hún vissi, að hún hefði
eins vel getað farið á mis við. Möndlusunnu-
dagana var hún snör í snúningum eins og stelpa,
þegar hún kveikti undir katlinum.
En í dag fór hún fram hjá bakarabúðinni og
gekk rakleitt upp alla stigana, inn í litlu, dimmu
herbergiskytruna — skápinn sinn — og settist
á rúmið með rauðu ábreiðunni. Hún sat þar
lengi. Askjan undan skinnkraganum lá til fóta.
Hún tók af sér kragann og lagði hann í öskjuna.
Þegar hún var búin að setja lokið yfir, heyrði
hún, að einliver var að gráta.
J. K. islenzkaði.
S VRPA
95