Syrpa - 01.05.1949, Síða 27

og leitast af fremsta megni við að vernda líf og
limi þjóðarinnar. Það er furðulegt, að karlar og
konur með nokkra ábyrgðartilfinningu skuli vera
svo fljót til að aðhyllasi samning, sem getur haft
jafn hrœðilegar afleiðingar og þessi. Mesta furðu
vekja konurnar. Karlmennirnir eru nú einu sinni
svo gerðir, að þeir fara sínar götur, en konurnar,
sem áttu að standa i broddi fylkingar til að verja
friðinn, benda á nýjar leiðir, sýna sjálfstœði i
hugsun og reyna að setja svip sinn á stjórnmálin,
— hvar eru þœr? Eru þcer ekki á hlaupum á eftir
eiginmönnum sinum i heimi stjórnmálanna?
Liggur svona mikið á að ganga í þetta banda-
lag? Er það ekki sjálfsögð skylda við þjóðina að
gefa henni svigrúm tit að áita sig á þvi, hvað það
er, sem við eigum að fallast á iog hvort við eigum
að fallast á það? Það er liaft i hámœlum, að inn-
ganga Norðmanna í bandalagið hafi i rauninni
verið byggð á nokkurs konar stjórnmálabrellu
(Kup), enda er nú þegar farin að koma i Ijós reiði
og ólga í garð stjórnarinnar, vegna þess að hún
lagði skuldbindingar sáttmálans svo óvænt og
fyrirvaralaust á herðar norsku þjóðinni.
Við ættum að staldra við og hugsa málið. Ef
það þykir svo áríðandi, að við verðum þátttak-
endur, þá er engin hœtta á þvi, að stórveldin
hinkri ekki við eftir okkúr, en ef það er ekkert
áriðandi, þá gerir þetta heldur ekkert lil.
Politiken 23. marz:
Vér undirrituð beinum hér með þeirri einlægu
ósk til ríkisstjórnar Danmerkur og ríkisþings,
að land vort verði ekki gert aðili að Atlantshafs-
bandalaginu. Vér fáum ekki betur séð, en að sér-
hver tilraun til þess að mynda sérstök samtök utan
vébanda Sameinuðu þjóðanna, hljóti að verða til
þess að auka úlfúðina i alþjóðamálum og þá um
leið hættuna á nýrri styrjöld.
Þegar Danmörk gekk i samtök hinna Samein-
uðu þjóða, skuldbatt hún sig til þess eins og aðr-
ar þjóðir, að haga utanrikismálum sínum á þann
veg, er fremur mœtti verða til að draga úr við-
sjám þjóða á milli heldur en að auka þær, og er
slikt nauðsynleg undirstaða heimsfriðarins. Taki
Danmörk þátt í samsteypum, sem stofnaðar eru
i hernaðarlegu augnamiði, þá skerst hún þar með
úr leik þeirra, er miðlað gœtu málum, og veikir
jafnframt aðstöðu hinna Sameinuðu þjóða með
því að fækka þeim aðilum, sem óháðir eru liinum
tveimur stórveldum.
Ef Danmörk gerist aðili að Atlantshafbandalag-
inu, þá hlýtur það að verða til þess að vekja grun-
semdir Austurveldanna um það, að land okkar,
— sem liggur svo nálœgt umráðasvœði þeirra, —
kynni að verða notað sem árásarstöð á Sovétrikin,
ef til ófriðar drægi. Þetta sj)or yrði því undir öll-
um kringumstœðum til þess að herða á togstreytu
stórveldanna, en það gæti einnig haft þær hörmu-
legu afleiðingar í för með sér, að ráðizt yrði á
landið með þeim forsendum, að árásaraðilinn
teldi sér það nauðsynlega öryggisráðstöfun.
Þar eð öryggi Danmerkur byggist fyrst og
fremst á þvi, að friður haldist i heiminum, yrði
aðild að Atlantshafsbandalaginu þjóð vorri ekki
skjól, heldur aukin hætta. Með inngöngu i þetta
bandalag mundu Danir afsala sér réttinum til
að velja eða hafna, þegar um það væri að ræða
að fara i stríð eða standa utan við það, ef til
kæmi. Hvar, sem styrjöld milli hinna tveggja
stórvelda brytist út\Og livernig, sem á henni stæði.
þá yrðum vér sjálfsagðir og óaðsþurðir þátttak-
endur, hvort sem oss likaði betur eða verr, ekki
sizt vegna þess að afleiðingin af inngöngu i banda-
lagið yrði að sjálfsögðu sú fyrst og fremst, að á
umráðasvœði voru yrðu herstöðvar, sem <no'ta
mætti til árása i austurátt. Þess vegna má ganga
að því sem gefnu, að svo framarlega sem ófriður
skellur á milli austurs og vesturs, muni Rússar
tafarlaust snúa sér að Danmörku. Gagnvart þess-
ari alvarlegu áhættu getur hugsanleg þátttaka
lands vors í Atlantshafsbandalaginu ekki verið
oss nein vörn, því að engin trygging er fyrir
því að nokkur hinna samningsaðilanna yrði þess
umkominn að veita oss hernaðarlega aðstoð til
þess að verjast slikri árás.
Niðurstaðan verður þvi sú,
að þáittaka Danmerkur i Atlantshafsbandalag-
inu mundi ekki verða til þess að stuðla að
heimsfriðnum, heldur miklu fremur til þess
að auka ófriðarhættuna, og hún mundi heldur
ekki verða þjóð vorri til öryggis i hugsanlegri
styrjöld, heldur þvert á móti þvinga oss óum-
flýjanlega til þátttöku i henni.
Þess vegna skorum vér eindregið d stjórn vora
og þing að hindra það, að Danmörk gerist aðili
að Atlan'shafsbandalaginu. Utanrikisstefna lands
vors gæti þá helzt stuðlað að heimsfriðnum, ef
hún hefði um það samvinnu við aðrar þjóðir
s VRPA
99